Ένας πελαργός τον Αύγουστο

Εσύ να κρατάς στα χέρια σου το τεστ εγκυμοσύνης, περιτριγυρισμένη από 5-6 φίλες σου, οι οποίες μόλις τους ανακοινώνεις ότι είσαι soon to be μαμά, τσιρίζουν ενθουσιασμένες. Άλλη ουρλιάζει, άλλη κλαίει, άλλη έχει ήδη προσθέσει στο ηλεκτρονικό καλάθι φορμάκια για νεογέννητα, άλλη έχει βλέμμα σοβαρό, οσάν άλλη Πυθία, μασάει την τσίχλα της, υπολογίζει γόνιμες ημέρες, ημέρα σύλληψης, ΠΗΤ και βγάζει πρόχειρους αστρολογικούς χάρτες, κυρίαρχους πλανήτες ωροσκόπου, Σελήνη σε Καρκίνο, Άρης και Δίας σε Ιχθείς, Κρόνο σε Ταύρο και όπα ΣΤΑΣΟΥ: WHAT THE FU*K, Πλούτωνας σε Αιγόκερω? Όλες έχουν παγώσει από τη θέση του πλανήτη, όλα γύρω σου γυρίζουν, σκέψεις, λέξεις, σχέσεις, όλα.. και η στιγμή μοιάζει σκηνή από χολιγουντιανή chick flick ταινία. 

#ΝΟΤ

Στην πραγματική σκηνή του μονόπρακτου εσύ κρατάς το τεστ εγκυμοσύνης. Το κοιτάς. Το ξανακοιτάς. Γραμμές δύο. Ροζ παλ η μια, ροζ μπον-μπον η άλλη, οι οδηγίες το έγραφαν ξεκάθαρα.. τουτ’ έστιν «έγκυος». Περιφέρεσαι σα το ζόμπι ως το σαλόνι, στον καναπέ βρίσκεται χυμένος ο φίλος σου, σε κατάσταση νιρβάνας.  Πάνο μου, κοίτα εδώ. Το κοιτάει, τον κοιτάς, σε κοιτάει, το κοιτάτε και ψάχνετε ποιος θα κάνει τη «μάνα» στην κολοκυθιά και ποιος τα «κολοκύθια»..

Όλοι με καθησύχαζαν ότι αυτοί οι 9 μήνες που θα διένυα είναι οι πιο όμορφοι μήνες της ζωής μιας γυναίκας. Οκ. Να το πιστέψω είπα, δεν ήξερα, αλλά ρώταγα. Και όσο ρώταγα, μάθαινα, και όσο πέρναγαν οι εβδομάδες έβλεπα αλλαγές να μου συμβαίνουν που ξεπετιόντουσαν σα τα μανιτάρια και εμένα κάτι μέσα μου, μου δήλωνε ότι «θα περάσουμε δύσκολα μανίτσα μου.»

Το πρώτο σοκ έρχεται όταν τα πρηξίματα περιόδου που νιώθεις, σηκώνουν απαγορευτικό στο να φορέσεις την καινούργια κολλητή φούστα-φάκελο που είχες αγοράσει με χαμόγελο ως τα αυτιά. Ήμουν θυμάμαι στις πρώτες εβδομάδες ακόμα, όταν ένα μεσημέρι μετά το φαγητό στη δουλειά, πήγα στο μπάνιο, άνοιξα το κουμπί στο office παντελόνι μου και  ένιωσα ευγνωμοσύνη που είχα φορέσει μια φαρδιά πουκαμίσα που κάλυπτε την τουμπανιασμένη μου, ανύπαρκτη τότε, κοιλιά. Αρχικά σκέφτηκα ότι θα έφταιγαν οι φακές, ε ναι, δεν είχαν πολύ λάδι, δεν έφαγα και πολλά παξιμάδια και αυτό ήταν παιδί μου, δεν θέλανε πολύ οι άτιμες να σε φουσκώσουν. ΑΜ ΔΕ. Το κουμπί στα παντελόνια μου δεν έκλεισε ποτέ ξανά. Το νούμερο 36, έπεσε ηρωικά μετά από 3 εβδομάδες, όταν αποφάσισα να κάνω ανανέωση στην γκαρνταρόμπα μου και να ψωνίσω 1-2 πιο άνετα παντελονάκια, νούμερο 38. Αλλά και αυτό το νούμερο δεν κράτησε πολύ, καθώς όσο έμπαινα εγώ μέσα στα παντελόνια τόσο δυσφορούσε η κοιλίτσα και ζορίζονταν τα λάστιχα των παντελονιών. Μήνας Μάρτης, γδάρτης και παλουκοκαύτης.

Και δεν ήταν μόνο τα ρούχα μανίτσα μου, ήταν αυτή η περίεργη πρωινή ανακατοσούρα, που τέτοια δεν είχα ούτε όταν πήγαινα σουρωμένη από ξενύχτι, έχοντας πιει το Βόσπορο, στη δουλειά. Και να οι εμετοί, να οι ζαλάδες, οσάν να είσαι στο μπΛου σταρ Μύκονος με 9 μποφόρ απάνω σε κοθόρνους, να οι λιγούρες που μου γύριζαν το μάτι και νόμιζα θα γίνω ανθρωποφάγος αν δεν είχα φαγητό την ώρα που το ήθελα στην ποσότητα που ήθελα. Ήταν και ο φουκαριάρης ο άντρας μου που είχε μάθει πάντα να παραγγέλνουμε για δύο και να τα τρώει όλα μόνος του μέχρι εκείνο το βράδυ που με έβγαλε έξω για φαγητό, σε κρισάρα πείνας μου και γούρλωσε το μάτι σκιαγμένος όταν ενώ είχε τσιτώσει  πατάτα τηγανητή και φέτα στο πιρούνι, του φωνάζω απειλητικά «άσε κάτω την πατάτα Παναγιώτη, αυτή θα την φάω ΕΓΩ».

Και πέρασε ο Απρίλης και άνοιγε ο καιρός και μαζί του «άνοιγε» και η περιφέρεια, και η κάτω και η πάνω και οι βυζοθήκες πια ξεχείλιζαν, εκεί να δεις σοκάρα, όταν μέσα σε ένα βράδυ του Ιούνη ανέβηκα 3 πατώματα σουτιέν και μέτραγα απανωτά εγκεφαλικά μέχρι να συνέλθω. Για τα παντελόνια δε το συζητώ, αυτά εξοστρακίστηκαν και πήγα σε εποχή προ γυναικείας επανάστασης, όπου στη ντουλάπα υπήρχαν μόνο φορέματα, φαρδιά και άκομψα να μη διαγράφουν κοιλιές και άναρχες καμπύλες που ως τότε δεν υπήρχαν ούτε κατά φαντασία.

«Δυόμιση και εγώ περιμένω, τρεις και ακόμα μόνος μου μένω», όταν ένα βράδυ σε μια μεταμεσονύχτια ξ-αγρυπνία μου, έχοντας την αβάσταχτη ανάγκη να πάω προς νερού μου, έδωσα εντολή στο σώμα να γυρίσει και να σηκωθεί και αυτό καθόταν σα κοτρώνα πάνω στο στρώμα μου. Το «χτύπημα» ήρθε από πίσω μου, όταν ο Πανίκος, μου έδωσε μια σπρωξιά για να καταφέρω να γυρίσω στο πλάι και να σηκωθώ. Από τότε σηματοδοτείται η έναρξη του παιχνιδιού «βαρελάκια» στο κρεβάτι» και «τι σου κάνω μάναΜ» - «με Ζμπρώχνεις για να σηκωθώ και να μη κατουρηθώ επιτοΠέως». Βέβαια αυτά πλέον, στο τελευταίο τέρμινο του 9μηνου έχουν εμπλουτιστεί με επιφωνήματα «μισό να βαστήξω τοίχο» ή «Ζμπρώξε γερά να σηκωθώ» αλλά και με χορευτικές κινήσεις ποδιών αλά κατσαρίδα που έχει γυρίσει τανάΣκελο πρωτού ξεψυχίσει και παλεύει να ντελαπάρει αλλιώς μπας και καταφέρει να το βάλει στα πόδια….

Και καλά τα γράφω να γελάσουμε, αλλά βάλε στο νου σου, ότι καμιά φοράδα από αυτές που γεννήσανε δε μου είπε ποτέ, ότι η αυτονομία μου χωρίς τουαλέτα θα είναι max στο τέταρτο της ώρας, πως θα ψάχνω σαν εξαρτημένη τουαλέτα να κατουρήσω, πως θα έχω το «γοητευτικό» περπάτημα της πάπιας, πως θα με ρυμουλκούν για να σηκωθώ από καναπέδες και κρεβάτια, πως τα άλλοτε καλαμάκια που είχα για πόδια, αν τα αφήνω ώρα κρεμασμένα ή όρθια έρχονται και γίνονται λουκάνικα Φρανκφούρτης, πως στη ζέστη θα πρέπει να αγκαλιάζω ανεμιστήρες και κλιματιστικά για να μη βρεθώ τανάσκελο λόγω χαμηλής πίεσης.. Να πω και άλλα?

«Ορκίζομαι κύριε δικαστά μου ότι δε θα ξαναφάω τα βράδια. Και εκείνο το σουβλάκι που χτύπησα προχθές, ανάθεμα το. Και την pizza for vegans που δοκίμασα παραπροχθές και αυτή τρισανάθεμα τη. Και τα ποπ κορν που είχα τσιμπήσει ένα βράδυ δειλά στο σινεμά, αυτά να καούν στην κόλαση παρέα με το βούτυρο τους. Και ένα τοστάκι  που παραστράτησα και έφαγα ένα βράδυ, πριν τις 9μμ θα θελα να τονίσω, κύριοι ένορκοι, στο πυρ το εξώτερο να πάει και αυτό το σαφρακιασμένο.» Διότι δεν ξέρεις τι θα πει καούρα φίλε μου, μέχρι τη στιγμή που θα νιώσεις στη κοιλιά σου ένα μωρό να κλωτσάει σαν τον Ροναλντίνιο και στο στομάχι σου ένα δράκο, να βγάζει φωτιές και να βρυχάται, όχι για μια, όχι για δύο, αλλά για τουλάχιστον ΤεΣσεΡις ώρες, στερώντας σου το δικαίωμα του ανάλαφρου ύπνου…

Μου μυρίζουν κεφτέδες με πατάτες τηγανιτές. Και εγώ ΠΕΙΝΑΩ. ΕΓΩ πεινάω? Ή μήπως ΑΥΤΌ πεινάει? Αυτόοοο το alien που κατοικεί εντός μου, που έχει αράξει την πέτσα του και έχει κάνει τη μανούλα χοντρή και δυσκίνητη, σα τη Ρόζα τη μπουλντόζα…

Ήμασταν στο σημείο με τους κεφτέδες. Με μπόλικο δυόσμο κουλουπου κουλουπου. Όχι τηγανιτοί, στο φούρνο. Fο-κεφτέδες. Ένα πράμα σα τα fo bijoux να’ ούμε. Έξω η θερμοκρασία αγγίζει τους 40 βαθμούς. Έχω δίπλα μου ένα ημερολόγιο και κάθε μέρα μετράω εβδομάδες, σα το φυλακισμένο. Βδομάδες να μετράτε μικρές μου φοράδες. Οι μήνες μοιάζουν μακρινοί και οι ημέρες ύπουλα πολλές. Βδομάδες. Και άμα οι εβδομάδες πέσουν κάτω από τις 10, το σίγουρο είναι ότι εσείς θα νιώθετε πως έχετε φάει και το γάιδαρο, και τη σέλα και τη φαμίλια του γαιδάρου και τα τριτοξάδερφα του γαιδάρου αλλά το μουλάρι θα βγει, που θα πάει.. θα βγει..

Λευτεριά στις γκαστρωμένες!