«Ξέρεις τι χαίρομαι σε εσένα? Που τολμάς να ρισκάρεις. Που δε
ντρέπεσαι να τσαλακωθείς. Και διεκδικείς ότι θέλεις…»
Αυτό μου είπε και γέμιζαν τα μάτια της με την επιθυμία να
μπορούσε να αφήσει στην άκρη τα «δεν πρέπει», τα «μη», τα «φοβάμαι», τα «ίσως»..
Μου ζήτησε να γράψω κάτι για όσα θέλουμε αλλά δεν βρίσκουμε
ποτέ το θάρρος να διεκδικήσουμε. Και είναι αυτά που θέλουμε, μα δε διεκδικούμε,
τόσα πολλά.. Μα ακόμα περισσότεροι είναι όσοι δε διεκδικούν τα «θέλω» τους. Όσοι
τα πνίγουν μέσα τους, όσοι κλείνουν το στόμα στη φωνή της καρδιάς τους και
επιλέγουν να ζήσουν μια ήρεμη και σταθερή καθημερινότητα, από μια ζωή γεμάτη
έντονα συναισθήματα, διαβαθμίσεις, με τα «πάνω» και τα «κάτω» της βρε παιδί
μου.
Μου αρέσει να «κυνηγάω» όσα θέλω. Ναι, να τα κυνηγάω, και ας φοβάμαι
μη μου φύγουν ξαφνικά από τα χέρια..
Μου αρέσει να κάνω τρέλες για τους ανθρώπους που γουστάρω να
έχω στη ζωή μου.
Μου αρέσει να σου δείχνω με πράξεις πόσο σε θέλω, μου αρέσει
να αγαπάω πολύ, να ερωτεύομαι κεραυνοβόλα, να πονάω όταν χωρίζω, να πέφτω στα
πατώματα βρε παιδί μου, να σηκώνομαι και να συνεχίζω…
Δε σκέφτομαι αν πρέπει να σε πάρω τηλέφωνο, αν βαρυστομαχιάσεις
επειδή θα σου πω πόσο σε θέλω, αν ξυνίσεις επειδή δε θέλω να σε δω και προτιμώ
τη βολή του καναπέ μου ένα Σάββατο βράδυ. Αντιθέτως απεχθάνομαι τις χλιαρές
καταστάσεις, τους συμβιβασμούς και την παθητικότητα.
Σκέφτομαι μόνο πόσοι υπάρχουν γύρω μου που θέλουν να φωνάξουν
ότι «θέλουν», ότι «γουστάρουν», ότι «πονάνε», ότι «υποφέρουν» δίπλα ή μακριά από
κάποιον αλλά ποτέ δε βρήκαν το θάρρος να το κάνουν. Γιατί φοβήθηκαν μια
απάντηση που μπορεί να τους απογοήτευε. Γιατί φοβήθηκαν μη «φάνε τα μούτρα τους»
με μια απόρριψη. Μη φανούν ανόητοι και εκθέσουν τα αισθήματα τους.
Και αν κατάφερνες όσα θα ήθελες να έχεις, διεκδικώντας τα? Αν
η ζωή σου ήταν γεμάτη έντονες στιγμές, πάθος, έρωτα και τρέλα έχοντας πει σε
αυτόν που πραγματικά ήθελες την αλήθεια?
‘Ήθελε να του πει πόσο ερωτευμένη ήταν μαζί του. Αλλά δε του
το είπε ποτέ.. Τον είδε μετά από χρόνια στο δρόμο τυχαία. Και της «κόπηκαν» τα
πόδια. Η καρδιά της πήγαινε να σπάσει και χτύπαγε τόσο δυνατά… Ήταν σα να μη
πέρασε μια μέρα από την τελευταία φορά που τον είχε συναντήσει. Ήταν όλα της τα
αισθήματα εκεί, μέσα της, βγήκαν χωρίς να τη ρωτήσουν και της φώναζαν «διεκδίκησε
τον τώρα, καλύτερα αργά παρά ποτέ»..
(…)
Διεκδίκησε τον Χριστινάκι, γιατί είναι ο έρωτας της ζωής σου, γιατί ξέρεις πως μόνο αυτός σε έκανε να νιώσεις έτσι και κανένας ούτε
πριν ούτε μετά από αυτόν δεν έκανε την καρδιά σου να χτυπάει τόσο δυνατά όσο αυτός.
Διεκδίκησε τον γιατί «καλύτερα αργά παρά ποτέ». Γιατί ακόμα
και αν δεν έρθουν τα πράγματα όπως τα ονειρευόσουν, τουλάχιστον θα ξέρεις ότι
προσπάθησες.
Η αλήθεια είναι ότι
δεν έπαψες ποτέ να τον θες.
Και το θάρρος
είναι να αναμετρηθείς με τα αισθήματα που κρατάς μέσα σου.
Θάρρος ή αλήθεια
λοιπόν?
Εγώ θα διάλεγα το θάρρος. Η αλήθεια εξάλλου υπάρχει και ας προσπαθούμε
κάποιες φορές να την αγνοήσουμε….
Καλά Χριστούγεννα!!!
Καλά Χριστούγεννα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου