Dear Diary

26 Φεβρουαρίου …

4.30 π.μ.: ... Και ενώ κοιμόντουσαν όπως κάθε Σάββατο βράδυ, μαζί αγκαλιά… Αυτός ξύπνησε, την κοίταξε για τελευταία φορά, την φίλησε στα ζεστά της μάγουλα, την σκέπασε με το βαρύ πάπλωμα που είχαν αγοράσει μαζί.. και σχεδόν αθόρυβα σηκώθηκε από το κρεβάτι, ντύθηκε, ετοίμασε την τσάντα του με τα πράγματα του και έφυγε..

4.45 π.μ.: Έκλεισε την πόρτα πίσω του, πήρε μια βαθιά ανάσα, από τον καθαρό πρωινό χειμωνιάτικο αέρα, ένιωσε τα πνευμόνια του να παγώνουν, έσφιξε τα δόντια του, μίκρυνε τα μάτια του στιγμιαία, σαν να προσπαθούσε να δει μακριά, ανέβηκε πάνω στην μεγάλων κυβικών μηχανή του και εξαφανίστηκε στον άδειο δρόμο..

8.50 π.μ.: Ξύπνησε τρομαγμένη από το όνειρο που έβλεπε ότι είχε πάθει κάτι κακό ο φίλος της. Σκέφτηκε πως  ήταν ένας απλός εφιάλτης, σηκώθηκε και τον έψαξε μέσα στο σπίτι.. Θα ήταν στην κουζίνα να τους ετοιμάσει πρωινό, όπως συνήθιζε τις Κυριακές που ξυπνούσαν μαζί.. Δ ε ν ή τ α ν… Θα έκανε μπάνιο τότε.. Έτρεξε στο μπάνιο να δει αν ήταν εκεί.. Δ ε ν ή τ α ν… Θα είχε βγει έξω, ίσως ετοίμαζε κάποια έκπληξη.. Σήμερα ήταν η επέτειος τους.. Τον πήρε τηλέφωνο να δει που βρίσκεται..

Δεν της απάντησε π ο τ έ..

Στην αρχή νόμιζε ότι είχε πάθει κάτι.. Ανησύχησε τόσο που τον έψαξε παντού. Της είπαν όλοι το ίδιο «Είναι καλά αλλά δεν θέλει να σε ξαναδεί…».

Έψαξε όλο της το σπίτι, να δει αν της είχε κρύψει κάποιο σημείωμα που να της εξηγεί τι συνέβαινε.. Μόνο κάτι ξεχασμένα παλιά post-it βρήκε κολλημένα στο ψυγείο που έγραφαν «Καλημέρα, σ’ αγαπώ».. Είχε αφήσει όλα του τα πράγματα σπίτι, στη θέση τους, δεν είχε πάρει τίποτα. Μόνο ένα πράγμα της είχε πάρει. Το χ α μ ό γ ε λ ο της..

Τι γίνεται όταν κάποιος στο πέρασμα του, σου κλέβει ότι πιο πολύτιμο έχεις? Τι γίνεται όταν σε βάζουν να τρέξεις σε ένα διάδρομο με μια ταχύτητα που εσύ δεν προλαβαίνεις? Όταν έχοντας μάθει να ζεις σε εύκρατο κλίμα, μετακομίζεις σε ένα τροπικό?

…

Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη της, συνειδητοποίησε πόσο την είχε «μεγαλώσει» αυτή η αλλαγή. Έβαλε λίγο ρουζ στα μάγουλα της, σούφρωσε τα χείλη και τα φρύδια της κάπως σκεπτική και μετά από λίγο έσκασε ένα πλατύ             χ α μ ό γ ε λ ο κοιτώντας τον εαυτό της.  

…

Έμαθε να ζει χωρίς αυτόν και αυτά που της είχε «κλέψει» άθελα της κάποτε, έμαθε να τρέχει πιο γρήγορα από ότι νόμιζε πως μπορούσε, έμαθε να αντέχει στη ζέστη και στους καύσωνες, ενώ ως τότε αγαπούσε μόνο τους χειμώνες και εν τέλει έμαθε να προσαρμόζεται στις αλλαγές, στις μεγάλες μα και στις πιο μικρές..

Έτσι είναι αγάπη μου! Τα μεγάλα όνειρα είναι για αυτούς που «κοιμούνται» πολύ, μα η ζωή σε θέλει ξύπνιο, να τρέχεις ολοένα και πιο γρήγορα για να την προλάβεις, να μαθαίνεις να χάνεις για να μπορείς να ξανακερδίσεις τα διπλά και για να προσαρμόζεσαι στις μεταβολές του περιβάλλοντος που σε κάνουν να μεγαλώνεις!