no place for no hero

Σάββατο πρωί και έχω αφήσει ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα, να μπαίνει μέσα ο αέρας που μυρίζει φθινόπωρο και βάζει μέσα στο σπίτι σκόνη, λίγο νοσταλγία, αλλά και αυτή τη γλυκιά ανυπομονησία για όσα φέρνει ο χρόνος στο πέρασμα του που εσύ δε μπορείς να προβλέψεις, να αποτρέψεις ή να αλλάξεις..

Κινούμενοι όλοι μας, μεταξύ άσπρου και μαύρου, πηγαίνουμε ένα βήμα μπροστά, μπορεί και δύο βήματα πίσω, δεξιά, αριστερά, πίσω… και πάλι μπροστά…

Γινόμαστε «στρατιωτάκια» που υπακούνε σε εντολές, άβουλα όντα που αφηνόμαστε να μας κατευθύνουν.. άλλοτε πάλι γινόμαστε «αξιωματικοί» που «διατάζουμε», «εξουσιάζουμε» και καθορίζουμε τις κινήσεις των άλλων..

Κρυβόμαστε στον «πύργο» μας, όταν θέλουμε να κλειστούμε στον εαυτό μας, όταν  φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις  και δεν αφήνουμε κανέναν να μας πλησιάσει.. Αλλά από την άλλη, καταρρίπτουμε το «οχυρό» μας όταν ρισκάρουμε να ζήσουμε στα άκρα και δεν υπολογίζουμε κανέναν ή τίποτα..

Κυνηγάμε «Βασιλιάδες» και «Βασίλισσες» προσπαθώντας να τους/τις κάνουμε «δικούς μας». Roi Mat. Και τότε το παιχνίδι τελειώνει.

Είμαστε πιόνια σε ένα σκάκι, γινόμαστε άλλοτε θύτες και άλλοτε θύματα, διώκουμε αλλά και καταδιωκόμαστε, πληγώνουμε και πληγωνόμαστε, δίνουμε αλλά και δινόμαστε. . . .

This ain't no place for no hero.

This ain't no place for no better man.

This ain't no place for no hero

To call “home”