«Συζητούσαμε αρκετή ώρα. Κάποια
στιγμή, μιλώντας για αυτά που φοβόμαστε περισσότερο, μου μίλησε μόνη της. Ήθελε
να ξέρω το μυστικό της. Ήθελε να τη βοηθήσω….»
…
Στέκομαι πάλι μπροστά στον
παραμορφωτικό καθρέφτη. Τα ρούχα μου μοιάζουν στενά. Το στήθος μου, φαντάζει να ξεχειλίζει
από το κολλητό μπλουζάκι που φοράω. ΑΣΦΥΞΊΑ. Αυτό νιώθω..
Λάτρης της τηγανιτής πατάτας, της
πίτσας, του σουβλακιού και όλου του βασιλείου του junk food. Της σοκολάτας, του παγωτού, της κρέπας
με γέμιση τριμμένο μπισκότο και μπανάνα. Και όλα αυτά τώρα;
Έγιναν πάλι έτσι ξαφνικά αριθμοί.
500.. 800.. 450.. 200 το πρωί + 400 πιο μετά.. 720 για μεσημέρι.. Αθροίσματα
όταν τρως, αφαιρέσεις όταν γυμνάζεσαι.. Διαιρέτες ανάλογα με την ώρα που
τρέχεις.. Και όλα με μονάδα μέτρησης : Θερμίδες.
Μικρόβιο είναι. Αν αρρωστήσεις
μια φορά δε γίνεσαι ποτέ καλά. Νομίζεις πως φλερτάρεις με τα burger και τις junkίλες και τελικά καταλήγεις να
πολεμάς ακόμα και τα μαρουλόφυλλα που δεν έχουν παρά ελάχιστες θερμίδες..
AnoReXia.. Νευρική, σπαστική και ύπουλη.
Καλά κρυμμένη μέσα σου, νομίζεις εξαφανισμένη μέχρι τη στιγμή που θα σου κάνει «ΤΣΑ»
την ώρα που στέκεις μπροστά από τον καθρέφτη. Και η επίσκεψη στη ζυγαριά
γίνεται ξαφνικά σχέση πελατειακή και καθημερινή. Τα τάπερ της μαμάς, γεμάτα με
φαγητό για τη δουλειά, σου φέρνουν ανακατωσούρα. Τα γλυκά μοιάζουν με βόμβες
θερμίδων έτοιμες να εκραγούν αν τα δαγκώσεις. Τα νεύρα σου χτυπάνε κόκκινο, ξεσπάς
σε όλα, σου φταίνε όλοι.
Αν έξω κάνει κρύο, εσύ γιατί ζεσταίνεσαι;
Μια φορά άφησα το κύμα να με παρασύρει
και παραλίγο να με πνίξει..
Δεύτερα φορά δε θέλω να το αφήσω,
μα αν δεν τα καταφέρω; Συνήθως ξέρεις, είσαι μόνη σε όλο αυτό. Όπως και σε όλες τις δυσκολίες. Οι γύρω σου αργούν να
καταλάβουν, δε θέλουν να πιστέψουν, αγνοούν.. Ή μπορεί να σου μιλούν και εσύ να
μην ακούς..
Στέκομαι ακόμα μπροστά στον
καθρέφτη και το μυαλό μου φωνάζει να φύγω μακριά, μα αυτό που με κρατάει είναι
ένα ψεύτικο είδωλο…
…
«…Πήρε απόφαση να σπάσει όλους τους καθρέφτες με τους οποίους είχε
γεμίσει το σπίτι όταν νόμιζε πως είχε γίνει πια καλά. ¨Λένε πως είναι γρουσουζιά
να σπάς καθρέφτη!¨ Γελούσε καθώς μου το περιέγραφε. ¨Μαλακίες φιλενάδα!!! Δεν
άφησα κανέναν. Θέλω να ζήσω ελεύθερη. Τα πάχη μου τα κάλλη μου δε λένε;¨….
Αυτοί που αγαπούν αληθινά δε κοιτούν καμπύλες, παραπανίσια κιλά και ‘ψωμάκια’..
Κοιτούν το μυαλό και την καρδιά σου που ακόμη και αν γεράσεις θα παραμείνουν
όμορφα……………….»
That's fast becoming
our minds.
Over fear and into
freedom.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου