Μια πόλη... Όχι και τόσο σαν τις άλλες!

Αθήνα. Η πόλη που πολλοί αγαπούν  και ακόμα πιο πολλοί μισούν.

Στεκόμουν στο παράθυρο ενός φροντιστηρίου πάνω από έναν από τους μεγαλύτερους δρόμους της, κάπου στις 9 παρά το βράδυ, μια καθημερινή.

Τα αυτοκίνητα έτρεχαν να προλάβουν. Ποιος ξέρει τι…. Κόρνες, σπινιαρίσματα, νευρικά φρεναρίσματα.. Όλοι έχουν ένα προορισμό μέσα σε αυτό το χάος της «Μεγάλης» πόλης..

Μια πόλη που σε μαθαίνει να αδιαφορείς για το ποιος μένει στο σπίτι ακριβώς απέναντι σου, εκτός και αν αυτός είναι νέος, ωραίος, ελεύθερος, γυμνασμένος, και ανερχόμενος επαγγελματίας.. Ένας άντρας για σπίτι δηλαδή από αυτούς που όλες ζητάμε.. Ή μια νέα, ωραία, «δασκάλα» στο επάγγελμα, που είναι διαθέσιμη για «κατ’ οίκον» μαθήματα- επισκέψεις, εχέμυθη, με «ευέλικτο ωράριο» και προσιτές τιμές! Μια «τ$ούλα» για σπίτι, όπως ζητάνε οι περισσότεροι άντρες!

Η πόλη με τους ατελείωτους δρόμους που καταπίνουν τα κόκκινα φωτάκια από τα αμάξια, όταν σκοτεινιάζει. Ο θερμότερος υποστηρικτής της πολύ-πολιτισμικότητας, της ανισότητας, της ΑΝΑΡΧΙΑΣ. Με λεωφορεία, τρόλεϊ, τραμ, αυτοκίνητα να προκαλούν μακελειό στους δρόμους και κυκλοφοριακή συμφόρηση όπως αυτή της χοληστερίνης στις αρτηρίες ενός παχύσαρκου που τρώει για πρωινό ένα γουρουνόπουλο μόνος του και για επιδόρπιο πάστες με συνοδεία κόλας   zero!!!

Κι όμως η πόλη αυτή δεν έχει μόνο αρνητικά. Σε μαθαίνει να ζεις αληθινά. Να μπαίνεις στο τρένο με αφετηρία την Κηφισιά και τα νεοκλασικά με τους πλούσιους «δήθεν» νεόπλουτους και να κατεβαίνεις στο τέρμα, στον Πειραιά, εκεί που κοιμούνται πίσω από σορούς σκουπιδιών άστεγοι ζητιάνοι και ναρκομανείς. Ξέρεις, μεγαλώνοντας εδώ, να ΕΠΙΒΙΩΝΕΙΣ, πως δεν έχεις να περιμένεις τίποτα από κανέναν και πως τα παραμύθια δεν γίνονται ποτέ πραγματικότητα!

Η πόλη που σε μαθαίνει τι θα πει να γνωρίζεις κάθε μέρα ανθρώπους – κτήνη, που κοιτάνε μόνο την παρτόλα τους και το πώς θα επιβιώσουν ως μονόφθαλμοι μεταξύ των τυφλών. Εκεί που τα αισθήματα αποτελούν άγνωστη λέξη στην πλειοψηφία, και οι υποστηρικτές αυτών δεν μπορούν να αποτελέσουν ούτε μειονότητα!

Κάποτε ένας φίλος μου έλεγε πως «αν δεν μπαζώσεις, δεν χτίζεις»! Γέμισε ο τόπος της Αθήνας, «μπάζα» , γι’ αυτό εξηγείται και ο χαρακτηρισμός της ως «τσιμεντούπολη»!

Λάτρεις της κατασκήνωσης ενωθείτε, πάρτε τις σκηνές σας και τραβήξτε προς μέρη ορεινά και αραιοκατοικημένα! Για να πείτε στους «Βλάχους», ιστορίες από την μεγάλη Αθήνα, την έξαλλη ζωή, τα ναρκωτικά , τις φτηνές γκόμενες και τους ψευτοεραστές της μιας νύχτας! Δείξτε τους τι θα πει αληθινή «ζωή» σε αυτό το χάος και συμβουλέψτε τους να μην γίνουν σαν εμάς! 

Ας παραμείνουν περισσότερο βλάχοι και .. περισσότερο ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!