Μου λείπεις°

 

Θέλω να πω το όνομά σου, θέλω να σου μιλήσω ξανά, να σε δω. 

Δε μπορώ να ξεχάσω τα μάτια σου. Εκείνη την τελευταία φορά που με κοίταξες. Που προσπάθησες να μου μιλήσεις και εγώ σου γύρισα την πλάτη, δήθεν αδιάφορα. 

Ήσουν δικός μου για μια στιγμή. 

Όχι μόνο μια. Περισσότερες από μία. Όσες φορές ήρθες σε εμένα. Όσες φορές η φωνή σου γινόταν τρυφερή. Όσες φορές το βλέμμα σου με αγκάλιαζε, όταν τα χέρια μας ήταν δεμένα. 

Έχω θράσος. Το ξέρεις πως έχω. Αλλά με εσένα δεν μπόρεσα. Έκανα ένα βήμα μπροστά και ύστερα κόλωσα, άρχισα να τρέχω προς τα πίσω. 

Ήθελα να κρυφτώ. Ήθελα να κρυφτούμε μαζί. Όπως εκείνες τις στιγμές που είχαμε οι δυό μας. Οι δύό μας, ανάμεσα στον κόσμο που περνούσε αθόρυβα. 

Πόσο σε θέλησα.

Το χαμόγελο σου. Πόσο χαμογελάω όταν το σκέφτομαι. 

Και ύστερα. Δάκρυα που συγκρατώ. Δε θέλω να τα αφήσω. Ούτε αυτά. Όπως δεν άφησα ούτε εμένα, ούτε εσένα. 

Ξέρω πως με σκέφτεσαι. Σιωπηλά. Βουβά. Μήπως έχουμε και άλλη επιλογή? 

Ξέρω πως με διαβάζεις. 

Θέλω τόσο να σε συναντήσω ξανά. Μα πως.. 

Μόνη, χαμένη σε μια χώρα που δεν ανήκω. Και που μια ημέρα, αργά ή γρήγορα θα αφήσω πίσω μου και μαζί με αυτή θα αφήσω κάθε ελπίδα να σε συναντήσω τυχαία. 

Εσένα και τα υπέροχα χείλη σου, που όταν χαμογελούσαν, ερχόταν καλοκαίρι στην παγωμένη καρδιά μου. 

Μου λείπεις, το ξέρεις? Μου λείπει η γλυκιά αναστάτωση που ένιωθα όταν σε έβλεπα. Η χαζή προσμονή, η παιδιάστικη ανησυχία, αυτό το γαργαλιτό που μούδιαζε το μυαλό μου.

Είσαι ένα άρωμα. Το πιο αγαπημένο μου. Άρωμα από γιασεμί, τριαντάφυλλο και κεχριμπάρι. Ένα άρωμα που γνώρισα όταν σε συνάντησα και που λατρεύω να φοράω και να σε νιώθω κοντά μου. Ένα άρωμα που δε θέλω να ξεθυμάνει ή να τελειώσει ποτέ.

Θέλω μια στιγμή ακόμα κοντά σου. Θα μου τη δώσεις? Τι λες? . . . .

In a manner of speaking°

 

Φαίνεται πως είμαι ερωτευμένη με μια ιδέα. 

Με ένα τραγούδι που παίζει εδώ και ώρα ξανά και ξανά στον αυτόματο.

Δεν αντέχω τη σιωπή. Με διαλύει.

Κολακεύομαι με τα λόγια αλλά ερωτεύομαι με τις πράξεις. 

Θα σου έδινα την ψυχή μου αλλά είναι τόσοι που την έκαναν ψίχουλα που πολύ φοβάμαι πως δεν έχει απομείνει τίποτα πια. 

Μπορούσα να σου χαρίσω το χαμόγελο μου αλλά δεν είχε για σένα ενδιαφέρον. 

Και έτσι έμεινα μουδιασμένη να στέκομαι όρθια στο λεωφορείο, στριμωγμένη ανάμεσα σε κόσμο που μου ήταν τελείως αδιάφορος. 

Ακόμα νιώθω τη καρδιά μου να χτυπάει άρυθμα, περιμένοντας να σε δει κάπου ανάμεσα στο πλήθος. 

Ανάβω ένα τσιγάρο και κλείνω τα μάτια μου. Φαντάζομαι πως θα ήταν πολλά. Κάθομαι εδώ, αγκαλιά με το τίποτα και ονειρεύομαι. 

Πονάνε τα όνειρα το ξέρεις? Περισσότερο από τους εφιάλτες. Γιατί τα όνειρα τα γουστάρεις τρελά. Τα ρουφάς, προσπαθείς να απολαύσεις κάθε τους δευτερόλεπτο, τρέμοντας μην σε ξυπνήσει το άγγιγμα του αέρα.

Αλλά εγώ δεν έχω δικαίωμα να ονειρεύομαι. Το είχα ξεχάσει αυτό όταν σε γνώρισα. Πως το ξέχασα έτσι γαμώτο? 

Θα σε αφήσω να ξεθωριάσεις. Σαν όνειρο που χάθηκε. Όλα είναι μια ιδέα. Όλα είναι ένα ψέμα. Μια παρανόηση. Μια παραφωνία. Ακούς? Ένα τίποτα. 

Ακούω. Έχεις δίκιο. Ήταν όλα ένα ψέμα. Ένα παιχνίδι, ένα διάλειμμα από τη μονότονη θλίψη. Όλα ήταν ένα ψέμα.

Δώσε μου τις λέξεις που εξηγούν τα πάντα..

Just give me the words that tell me everything..

Rainbow°

 Σήμερα, καθώς επέστρεφα σπίτι, αποφάσισα να αλλάξω τη καθιερωμένη μου διαδρομή. 

Πήγα προς τη θάλασσα και χάθηκα στις σκέψεις μου, αναλογιζόμενη όλους εκείνους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου ως τώρα και με απογοήτευσαν.

Καθώς το μυαλό μου περιπλανιόταν στις αμφιβολίες και τα ερωτηματικά, αναρωτήθηκα αν έχει πια αξία να πιστεύω στους ανθρώπους. 

Τα μάτια μου άρχισαν να βουρκώνουν, και το τοπίο γύρω μου έγινε θολό. 《Οι προσδοκίες γεννάνε μόνο απογοητεύσεις》,έλεγα και ξαναέλεγα στον εαυτό μου.

Τότε, σχεδόν από ένστικτο, σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά στον ουρανό. Κι εκεί, ανάμεσα στα σύννεφα του απογεύματος, εμφανίστηκε ένα ουράνιο τόξο. 

Ξαφνικά θυμήθηκα. Υπάρχει ελπίδα. Οι άνθρωποι, ναι, ίσως να συνεχίσουν να με απογοητεύουν. 

Μα η φύση; Εκείνη ποτέ. Εκείνη πάντα θα βρίσκει έναν τρόπο να μου υπενθυμίζει την ομορφιά που παραμένει, ό,τι κι αν γίνει.

Και έτσι αποφάσισα να χαθώ. Να γίνω σύννεφο. 

Πουδρένιο, ροζ, χρωματιστό.

Να πετάξω μακριά από όσους βλέπουν στα μάτια μου μια ευκαιρία να παίξουν.

Να ανέβω ψηλά, για να μη με φτάνει κανείς απάνθρωπος, αλαζόνας, σκληρός, λιγόψυχος. 

Λυπάμαι που συναντάω ανθρώπους που αποφεύγουν να με κοιτάξουν στα μάτια. 

Που τα λόγια τους γίνονται ένα λαμπερό περιτύλιγμα κενών πράξεων.

Μα κοίτα, που αν και υπάρχουν αυτές οι σκοτεινές ημέρες, ξεπετάχτηκε ξαφνικά ένα πελώριο ουράνιο τόξο να φέρει πίσω το χαμόγελο στο πρόσωπο μου.

Σας ευχαριστώ όλους εσάς που καταφέρατε να με κάνετε πιο δυνατή. Να αλλάξω υπόσταση και να περιπλανηθώ ακόμη περισσότερο αναζητώντας το "ανώτερο εγώ μου" με οδηγό ένα χαμόγελο, που ακόμη και αν υπάρχουν φορές που "τρεμοπαίζει" από συγκίνηση, δε σβήνει..

🌈

Noche°

 

Τη νύχτα.

Τη νύχτα βγαίνουνε οι σκέψεις ορμητικά.

Ξεχύνονται. Σαν χείμαρρος. 

Σκέψεις που θυμίζουν έρωτες που έφυγαν με εκείνο το τρένο που εσύ ποτέ δεν πρόλαβες να μπεις.

Σκέψεις που έχουν άρωμα αγκαλιάς. 

Αγκαλιάς μεγάλης. 

Μιας σκιάς που τώρα κρύβεται καλά στις πιο ανήλιαγες γωνίες του μυαλού σου. 

Μιας σκιάς που σε κρατούσε προσεκτικά για να μη σπάσεις.

Βγαίνω από το γραφείο βιαστική να προλάβω το λεωφορείο. Και τότε κοιτάω μπροστά τον μισοσκότεινο ουρανό.

Ο κρύος αέρας παγώνει την ανάσα μου. Κουμπώνω το μπουφάν μου και περπατάω στην προβλήτα μόνη. 

Ξαφνικά, μια σκιά πέφτει πάνω μου. Πλησιάζει τρυφερά το πρόσωπο μου και μου ψιθυρίζει "είμαι ακόμα εδώ, δίπλα σου, μακριά αλλά εδώ"...

Γυρνάω να σου απαντήσω μα ο αέρας δυναμώνει. 

Κοιτάω το φεγγάρι μελαγχολικά. Και τότε παρατηρώ πως δίπλα του τρεμοπαίζει ένα αστέρι. 

Είσαι ακόμα εδώ. 

Στη σκέψη μου. 

Καλέ μου.

Εσύ. 

Είσαι ακόμα εδώ. Και με τη σκέψη σου επιτέλους χαμογελώ. Για λίγο, μα θα έρθω πάλι να σε βρω. 

Μέσα στο σκοτάδι. 

Όταν όλοι κοιμούνται. 

Μέσα σε ακατάστατα κρυμμένα αντικείμενα. 

Σε φωτογραφίες τσαλακωμένες που σε τίποτα δε θυμίζουν πια εμένα ή εσένα.

🩷