ΜΠΑΜΠΟΥΛΕΣ no more

Κάποιες φορές είναι ωραίο να γυρνάς στο σπίτι σου μετά από μια «μεγάλη περιπέτεια.»
Να κλείνεις την πόρτα σε όσα σε κυνηγάνε και να κρύβεσαι.
Κάτω από ένα πάπλωμα στο κρεβάτι σου…
Χωμένος μέσα σε μια αγκαλιά από τα μαξιλάρια του καναπέ, με ένα μπολ ποπ-κορν και μια χαζή ταινία να παίζει στην τηλεόραση…

Όταν είσαι ένα 6χρονο παιδί, σε τρομάζουν οι ιστορίες με τους μπαμπούλες, τα φαντάσματα και τα κακά πνεύματα που θα θυμώσουν αν δεν πιείς όλο σου το γάλα ή δεν κοιμηθείς νωρίς, απλά γιατί αύριο έχεις σχολείο.

Όταν περνάς κατά πολύ τη δεύτερη δεκαετία της ζωής σου, σου φαίνονται αστείες όλες αυτές οι ιστορίες που κάποτε πίστευες και σε έκαναν τα τρέμεις.
Δεν πιστεύεις πια στον τριχωτό μαύρο μπαμπούλα.
Αρχίζεις όμως να πιστεύεις σε άλλα παραμύθια που έχουν και αυτά τους καλούς και τους κακούς τους.
Όπως , αυτό το παραμύθι με τους ψεύτες, τους υποκριτές, τους ηθοποιούς, τους γελωτοποιούς.

Αυτοί είναι που σε τρομάζουν πλέον.
Αυτοί είναι που μπορεί να σε τιμωρήσουν αν δεν κάνεις τη «δουλειά» σου σωστά, αν διαβάσεις λάθος τον «ρόλο» σου , αν ως άνθρωπος υποπέσεις σε λάθος επιλογές ή αν επενδύσεις σε υψηλού ρίσκου «μετοχές».

Θα ξεπηδήσουν από το «παραμύθι» και θα αρχίσουν να σε κυνηγάνε, να σου πετάνε εμπόδια στο δρόμο, να «στοιχειώνουν» τις σκέψεις σου τα βράδια πριν κοιμηθείς και να προσπαθούν να σε τραβήξουν πίσω, ώστε να μην καταφέρεις να προχωρήσεις ποτέ.

Μπορεί να πιστεύω ακόμα σε αυτά τα παραμύθια και κάποιες φορές να θέλω να κρυφτώ για να μη με βρει αυτός ο μεγάλος μπαμπούλας, με τα ψέματα και τις υποκρισίες του.

Ξέρω όμως, πως στα διπλά χρόνια από αυτά που ως τώρα έχω διανύσει, αυτά τα παραμύθια θα μου φαίνονται τελείως χαζά.
Θα έχω μάθει να μην φοβάμαι τα ανθρωπόμορφα τέρατα(*), που σε πλησιάζουν, σου προσφέρουν καραμέλες με γεύση κεράσι και σε «υπνωτίζουν» με τα λόγια τους μέχρι να χαζέψεις από τα πολλά ψέματα και να μην ξεχωρίζεις το αληθινό από το φανταστικό.

Τότε θα γελάω μαζί τους και με τον ηλίθιο τρόπο που προσπαθούσαν να με εξ-απατήσουν.


«Όταν φτάνεις στο τέλος και υπάρχει το χάος γύρω σου, τότε μόνο μπορείς να διαλέξεις αν θα γυρίσεις πίσω, ζώντας στο συνεχές σκοτάδι της άγνοιας και της ανασφάλειας, ή θα συνεχίσεις να προχωράς , αναζητώντας μια φωτεινή έξοδο , που το δυνατό φώς του ήλιου θα «τυφλώνει» όλους τους μπαμπούλες και πλέον κανείς δεν θα μπορεί να σε πειράξει.»

*Θα μπορούσα να σκιαγραφήσω κάποιους από τους ανθρωπόμορφους μπαμπούλες που με τρομάζουν ακόμα πολύ, μα σας αφήνω να τους γνωρίσετε και εσείς μόνοι σας. Σίγουρα κάποιοι, κάπου, κάποτε θα τους συναντήσετε!

Τα γλυκόπικρα φιλιά μου στους μπαμπούλες του παρελθόντος που τώρα σίγουρα προσπαθούν να αποποιηθούν των ευθυνών τους, ψάχνοντας το επόμενο θύμα, που θα τρομάξουν! . . . .


                                               I salute you
 

                        Wrong again?.. One day I know I'll feel strong again

"Mind the Gap"

Ήταν περίπου 11 το βράδυ και περπατούσα προς τον Ευαγγελισμό να πάρω το μετρό. Από μακριά διέκρινα ένα ζευγάρι που έβγαζε φωτογραφίες.. Ή τουλάχιστον προσπαθούσε.

Πλησίαζα και κατάλαβα ότι ήταν χρήστες ναρκωτικών. Δεν πρέπει να ήταν μεγαλύτεροι από 30-35 χρονών. Ίσως να υπερβάλλω.

Ο ένας έβγαζε φωτογραφία τον άλλον, με θέα ένα τοίχο να στηρίζει τα μισερά σώματα τους. Ήταν τελείως αποστεωμένοι, τόσο που μου φάνταζε αδιανόητο το πώς κατάφερναν να σταθούν στα πόδια τους.
Προχώρησα βιαστικά αφήνοντας τους να συνεχίζουν να παλεύουν με ένα κινητό στο χέρι να τραβήξουν μαζί, αγκαλιά μια φωτογραφία.

Λίγο μετά, περιμένοντας το μετρό να έρθει, πέρασαν από μπροστά μου, χέρι –χέρι μέχρι που έκατσαν αγκαλιά μαζί, κάτω να περιμένουν το τρένο που θα τους έπαιρνε, και αυτούς και τα «βάσανά τους»

Μου έκανε εντύπωση που τους είδα αγκαλιασμένους. Δεν της άφηνε στιγμή το χέρι. Τελευταία όλο και πιο συχνά παρατηρώ ζευγάρια χρήστες να φαίνονται τόσο αγαπημένοι παρά τα υπόλοιπα κλασικά ζευγαράκια που κυκλοφορούν συνέχεια ανάμεσα μας.

Ήταν αυτή που του έδωσε το εισιτήριο για το «όνειρο» ή αυτός που της χάρισε λίγη από την «αστερόσκονη» που έκρυβε στην τσέπη του με την υπόσχεση ότι θα την πήγαινε σε διαφορετικά μέρη;

Εξέπεμπαν μια ηρεμία τρομακτική. Με βλέμματα κενά και μάτια που κοιτούσαν κάτω λες και ντρέπονταν επειδή αυτοί ήταν οι «τυχεροί» επιβάτες με προορισμό το «άγνωστο» , έμεναν αγκαλιασμένοι να περιμένουν υπομονετικά.

Δεν ξέρω τι περίμεναν. Αφού «ένα τρένο ποτέ δεν γυρνάει πίσω».

Ίσως να την κρατούσε σφιχτά επειδή ένιωθε συνυπεύθυνος για την κατάσταση της. Ίσως δεν μπορούσε πια κανείς τους να κάνει κάτι για να σταματήσουν να πονάνε.
Σίγουρα πονάγανε. Φαινόταν στο σώμα τους, στα χέρια τους, στο πρόσωπο τους.
Αλλά κανείς τους δεν επέλεξε να αφήσει τον άλλον, μόνο του στον πόνο.

Σωστές ή λάθος οι επιλογές και οι συγκυρίες που τους οδήγησαν στην χρήση, είτε τις πήραν μαζί είτε  οι δρόμοι τους συναντήθηκαν τυχαία σε μια ματαιόδοξη κατάσταση, συνέχιζαν να είναι μαζί. Μοιράζονταν τα ίδια συναισθήματα και περίμεναν ΜΑΖΙ το ΙΔΙΟ «ΤΡΕΝΟ» που θα τους πήγαινε στον δικό τους «παράδεισο».

Με τρόμαξε η ιδέα των όσων θα επακολουθούσαν , στην κατάσταση που τους είδα.
Φαντάζομαι όμως, πως δεν θα άφηνε πλέον ο ένας τον άλλον.
 …

Τελικά μήπως η αγάπη υπάρχει εκεί που ξέρει κανείς το τέλος?
Μήπως κρύβεται εκεί που ΜΑΖΙ περιμένετε το «τρένο» για να σας μεταφέρει σε έναν «ξεχωριστό-δικό σας» κόσμο;

Μήπως η «καλή ζωή» , οι high-class συνήθειες, τα ακριβά sport και η διασκέδαση είναι απλά γαρνιτούρες που θες να χρησιμοποιείς για να ευχαριστείς την εκάστοτε σχέση σου, στο όνομα της «αγάπης»??? Μήπως ξεχνάς το βασικό? Ότι.. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΒΕΒΑΙΟ ΑΥΡΙΟ???

Τουλάχιστον, κανείς τους, ΔΕΝ κορόιδεψε τον άλλον. Ξέρουν και οι δύο τους την κατάσταση που βρίσκονται και το τι θα έρθει .. μετά.
Ενώ στον δικό μας κόσμο, ο ένας δίνει στον άλλο, όρκους «αιώνιας» αγάπης που τους αναιρεί εύκολα, την επόμενη μέρα, πιστεύοντας πως έχει ακόμα να ζήσει πολλά και διαφορετικά που τον περιμένουν, στην ζωή του.

Ψέματα, παραμύθια και υποσχέσεις για κάτι που ΘΑΑΑ κάνεις με την σχέση σου, για ένα «αύριο» που περιμένετε «δήθεν» μαζί.
Ενώ αυτοί, ζουν μαζί ένα παραμύθι και ξέρουν πλέον την αλήθεια έχοντας αφήσει κατά μέρους τους ανόητους εγωισμούς. Ζουν το τώρα γιατί δεν υπάρχει γι αυτούς το αύριο.

                   “ so if you care try to analyze the situation…                                                       
                              do it well.. Just break the spell
                                             
                                     Why don’t you do it right?

             I don’t want another fight.. I’m not creating’ my flow with my ego         

             I’m taking off my hood and I’m venturing deeply in the wood

                              you know, “man”…                     

                             Never come back to me”

Ιστορίες Βαγονιού !

…Άλλα 5 λεπτά ακόμα και θα κατέβω επιτέλους στη στάση μου. Θα περπατήσω κάμποσα βήματα, που πάντα τα μετράω μηχανικά όταν δεν έχω τι να κάνω αλλά ποτέ δεν συγκρατώ πόσα είναι, και επιτέλους θα μπω στο σπίτι μου…

.. Πόσο θόρυβο κάνει το μετρό. Ειδικά το μετρό με τα βαγόνια. Και κάποιες φορές μένεις μόνος σου σε ένα κενό βαγόνι, όταν στο άλλο στριμώχνονται σα σαρδέλες. Μεταξύ μας, υπάρχουν φορές που προτιμώ το πακέτο «βαγόνι- κονσέρβα- σαρδέλα» γιατί παρατηρώ τον κόσμο και φτιάχνω διάφορα σενάρια για τους «καθιστούς γείτονες της τετράδας» έτσι που περνάει πιο γρήγορα η ώρα…

Άκουγα Parov Stelar και κουνούσα νευρικά το πόδι μου στο ρυθμό του «shine» όταν κατά λάθος χτύπησα με το άκρο μου,την κοπέλα που ήρθε να κάτσει απέναντι μου.

Ξεκίνησα το σκανάρισμα από χαμηλά.
Παρατήρηση Νο.1: Λευκή στο δέρμα, πιο λευκή και από εμένα!!!  (κάποιοι φίλοι μου τελικά άδικα με φωνάζουν «γαλατάκι»!)
Παρατήρηση Νο.2: Φορούσε κατάλευκα ρούχα και ίσως αυτό ήταν που μου τράβηξε το ενδιαφέρον να αρχίσω να την εξετάζω καλύτερα.
*Τελικά τα όχι και πολύ γεμάτα βαγόνια, δεν είναι κάποιες φορές, όσο βαρετά φαίνονται!

Μεταξύ Πανόρμου και Κατεχάκη, το  πόρισμα είχε ήδη βγει.
Νέα, κοντά στα 30, καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στην τεράστια τσάντα της, τα πόδια της ακουμπούσαν το ένα παράλληλα στο άλλο λες και ήταν στυμμένη σα πορσελάνινη κούκλα, ήταν ελάχιστα βαμμένη με ένα βάψιμο πολύ κλασικό που θύμιζε δεκαετία του 90 και την μεγάλωνε αρκετά, όπως και το μαλλί ήταν απλά χτενισμένο και πιασμένο με ένα τρόπο που μου θύμιζε αυτόν που με χτένιζε κάποτε η μαμά μου για να πάω σχολείο .. (εποχή δημοτικού)
 Έβγαζε μια ηρεμία στο πρόσωπο της και είχε ένα πλατύ χαμόγελο που την φώτιζε.
Δεν ήταν ερωτευμένη ήμουν σχεδόν σίγουρη γι αυτό. Δεν ξέρω πως το κατάλαβα αλλά αυτό μου έβγαζε!

Στην Κατεχάκη, μάλλον το κινητό της έπιασε (*έβλεπα από ώρα που προσπαθούσε να καλέσει αλλά μάταια…)
 Δεν φορούσα και τα δύο ακουστικά και έτσι «έτυχε» να ακούσω τη μονομερή συνομιλία.
«Έλα μαμά!!! Ναι , σε μισή ώρα να είστε στο σταθμό με το μπαμπά. Ήταν τέλεια η πρώτη μέρα στο γραφείο. Όχι μαμά, μην ανησυχείς, ναι δεν έδωσα θάρρος σε κανέναν… Ξέρω, ναι, ναιιι μανούλα μου είχα το νου μου.. εντάξει σε φιλώ. Σε μισή ώρα θα είμαι εκεί να τα πούμε από κοντά…»

«? ? ? ?»
Έτσι εξηγούνται τα ανεξήγητα κλασικά ρούχα που φορούσε. Σε ένα dress code αρκετά ξεπερασμένο και ασυνήθιστο για αυτά που συχνά έβλεπα γύρω μου.
Εντάξει, δε λέω, και εγώ αν ποτέ πρέπει να ντυθώ «καλά» για μια δουλειά ίσως φανώ περίεργη για κάποιους, αλλά ήταν ένας αέρας ρομαντισμού και αγαθότητας που εξέπεμπε που μου έκανε εντύπωση και με έβαλε σε σκέψεις..
Μετά ήταν και αυτό που άκουσα, που απάντησε στη μαμά της «ναι δεν έδωσα θάρρος σε κανέναν»..

Τέλος πάντων, οι συνειρμοί ήταν πολλοί για να απασχολήσουν το μυαλό μου μέχρι να κατέβω.
Μια κοπέλα αρκετά «έξω από τα νερά» της σύγχρονης εποχής. Που στα 30 της περίπου (όπως την χρονολόγησα εγώ!) ήταν ευτυχής με την καινούργια της δουλειά, ένιωθε βολικά στα ρούχα που έμοιαζαν μιας άλλης εποχής και εξέπεμπε μια ιδιαίτερη ομορφιά ακόμα και αν ήταν αλλόκοτα λυτά βαμμένη!

Ο λόγος που την έκανε επίκεντρο της σκέψης μου, δεν ήταν το κακόβουλο κουτσομπολιό.
Αλλά η γλυκιά εντύπωση που μου άφησε!! Υπάρχουν ακόμα αθώες κοπέλες που διανύουν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους… Που βρίσκουν την ασφάλεια και τη ζεστασιά στην αγκαλιά των γονιών τους και που ακόμα και με ένα πιο ιδιαίτερο τρόπο εμφάνισης, μπορούν με το χαμόγελο τους να σου φτιάξουν τη διάθεση , μεταφέροντας σου την εσωτερική τους ψυχική ηρεμία.

.. Κατέβηκα πολύ βιαστικά από το μετρό, γιατί στα πολύ βραδινά δρομολόγια, ο οδηγός δεν περιμένει «εσένα τον καθυστερημένο ονειροπόλο» να κατέβεις από το βαγόνι..

Τελικά, ό,τι χρώμα και αν έχεις, ό,τι ρούχα και αν φοράς, όπως και αν είσαι βαμμένος…
ένα χαμόγελο αληθινό αρκεί για να σου αλλάξει κάποια στερεότυπα……!

ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ

* written by Billouk

Έχοντας κλείσει ένα κυκλο συζητήσεων με τελευταίο κρίκο της αλύσιδας εσένα την ίδια,μου γεννήθηκε η απορία..τι είναι μια ερωτική σχέση?!έψαξα,ρώτησα...και έμαθα!Είμαι επιτέλους εδώ,για ν’ απαντήσω κάθε ερωτημά σου όσο πιο επιστημονικά γίνεται.Όχι δεν αυτοχαρακτηρίζομαι επιστήμονας αλλά οι πηγές μου είναι πιστοποιημένες στο έπακρον!Λοιπόν,ερωτική σχέση ορίζεται μία ρομαντική ή σεξουαλική σχέση με κάποιον/α ή ένας ενθουσιασμός,μια συμπάθεια για κάτι!Συγγενείς λέξεις...σχέση,ίντριγκα,ειδύλλιο...amour!
ΣΧΕΣΗ....Πολλές φορές στη ζωή σου έχεις σίγουρα αναρωτηθεί τι σχέση έχεις τελικά με κάποιον.Η απάντησή σου εξαρτάται.....και απ΄τους δύο.Αγάπη,ενθουσιασμός,πάθος,εκτίμηση,αφοσίωση,μανία είναι οι πιθανές απαντήσεις!Το μόνιμο πρόβλημα της σχέσης είναι ότι ποτέ και οι δυο δεν θα νιώσουν το ίδιο συναίσθημα με αποτέλεσμα το μονοπάτι να οδηγεί σε διχάλα!Βλέπεις και μόνη οτι πριν ακόμα αρχίσεις,έχεις το 50%...και που είσαι ακόμα!η λέξη «σχέση»δεν ερμηνεύεται αποκλειστικά ως ερωτική γι αυτό γίνεται ο διαχωρισμός μεταξύ « ερωτικής σχέσης» και «σχέσης» .Πρόκειται για λέξεις συνώνυμες αλλά όχι ταυτόσημες...δεν ξέρω αν με εστερνίζεσαι αλλά αν αυτός ο διαχωρισμός δεν είναι ευδιάκριτος στο μυαλό σου...έχασες το τόπι!!
100%-50%-50% = 0 ΑΠΛΟ!!
ΙΝΤΡΙΓΚΑ....Κάπως ξενόφερτη δεν ακούγεται??intrico…λατινικά,με ακριβή ετυμολογία να μπλέκω,περιπλέκω,φέρνω σε δύσκολη θέση!Είναι αυτό που προσπαθούσα να σου εξηγήσω και ίσως πριν την επιστημονική μου ματιά να μην το έπραττα σωστά!Σε μία ερωτική σχέση σύνηθως προτιμούμε την δύσκολη οδό γιατί έτσι είναι η φύση μας.ΓΙΑ ΜΕΝΑ πολύ απλά είναι το μπέρδεμα!Ακούγεται λαϊκό αλλά ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ!Ξεκινάς μία κατάσταση,ήσυχα όμορφα...μέχρι την εμπλοκή!Τα πάντα αλλάζουν μέσα σου και είτε γυρνάς στην αρχική σου φάση είτε η συνέχεια ΣΕ ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ διότι πότε το μπέρδεμα δεν έγινε ξεμπέρδεμα!Οπότε ποιο το αποτέλεσμα?
100%-50%-50%= 0 ΑΠΛΟ!
ΕΙΔΥΛΛΙΟ....Εδώ τα πράγματα είναι απλά!Μια διακαής σύνδεση δυο ανθρώπων,έντονη,χαρούμενη με άπλετο ρομαντισμό!Μήπως ξέχναμε κάτι?υπερβολικά όμορφο δεν φαίνεται??ΒΡΑΧΥΒΙΟ...ορίζει ο Mr.Wiki!!Η λέξη κλειδί πού έρχεται να ταράξει τα νερά..μαζί και σένα!Μια ερωτική σχέση με ημερομηνία λήξης...αυτό που άκουγες απο μικρή.. «κάθε παραμύθι έχει ένα όμορφο τέλος»..Ίσως γι αυτό στο μυαλό μας το ειδύλλιο φαντάζει κάτι ωραίο!Μία ερωτική σχέση που σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση και έχει ένα διαφορετικό τέλος απ’ αυτό που ‘χες συνηθίσει!τι θέλω να πω?!
100%-100%= 0 ΠΙΟ ΑΠΛΟ!!
ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ....
AMOUR….Ελληνηστί..έρωτας!δεν βρήκα ποτέ διαφορά μεταξύ του έρωτα και της ερωτικής σχέσης!Είμαστε όντα και κυνηγάμε το μεγαλύτερο συναίσθημα κι όσο αυτό μας πληγώνει...τόσο μας πορώνει!Θέλουμε να ερωτευτούμε με την ελπίδα οι παράπλευρες απώλειες να είναι ελάχιστες!Περιμένουμε το κάτι ξεχωριστό και έχουμε τη δίαθεση
ν’αφεθούμε σ’αυτό ακόμα κι αν στοιχήσει ακριβά..πάντα υπάρχει ο φόβος μέσα μας αλλά το λεξικό μας δεν το αναφέρει σαν συνώνυμο οπότε επαναπαυόμαστε και αναμένουμε.....
100%......
ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΞΕΡΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ....
ΑΠΛΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕ ΚΑΙ ΕΣΥ...
Κ ΕΓΩ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΔΩΘΕΙΣ....

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΣΕΝΑ !

*Especially by the voice of Billouk! 

To risk..or not to risk?!

Νόμιζα πως κάποια πράγματα και κάποιοι άνθρωποι αξίζουν πραγματικά.

Έτσι επένδυα σε αυτά. Η θεωρία της σχολής αποδείχτηκε στην πράξη.
« Κάθε επένδυση έχει το ρίσκο της. Επενδύσεις υψηλού κινδύνου είναι συχνά περισσότερο αποδοτικές»… Όμως ποτέ κανείς δεν αμφισβήτησε και τον κίνδυνο της απώλειας.

Χρόνια τώρα, μάζευα δύσκολα , κάθε «οικονομία» μου για να μπορώ να επενδύσω σε κάποια «αγαθά» που έπαιρναν διάφορες μορφές..
Μπαίνοντας κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά στο «παιχνίδι» , μια μέρα ρίσκαρα ότι είχα και δεν είχα για ένα συγκεκριμένο «αγαθό».

Πίστευα πολύ σε αυτό. Κάθε λεπτό της ημέρας ήταν στο μυαλό μου.
«Κέρδισα» πολλά… Ήθελα κάποια στιγμή να γίνω «πλούσια».

Ώσπου όλα αυτά «έσκασαν». Τα πάντα ξεφούσκωσαν. Μου είπαν πως έχασα ότι είχα και δεν είχα.
Μου πήρε πολύ χρόνο να το συνειδητοποιήσω. Έλεγα πως δεν γίνεται ΕΓΩ να πέσω σε τέτοια παγίδα.
Έτσι, αποφάσισα να ξαναρισκάρω. Μάζεψα κάθε ύλη ζωτικής αξίας, της ζωής μου και επένδυσα ξανά, σε κάτι που είχε ήδη αποδειχτεί μία φορά, «φούσκα».
Ήμουν σίγουρη πως τώρα θα κέρδιζα και θα έπαιρνα πίσω όλα αυτά που μου είχαν στερήσει.


ΈΧΑΣΑ. ΠΑΛΙ. Όμως δεν το βάζω κάτω. Σίγουρα κάποια στιγμή θα ξαναπάρω ρίσκο. Μα ποτέ ξανά δεν θα επενδύσω στην ίδια , αποδεδειγμένα, «φούσκα».
Για μένα η αξία της πλέον αγγίζει τη θερμοκρασία της Ανταρκτικής το καταχείμωνο!
Αποφάσισα μάλιστα, να μη στενοχωρηθώ για όσα «χρήματα» έχασα, όχι μια αλλά δύο φορές.
Λέω αυτή τη φορά, να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και να τεστάρω τις αντοχές μου!
Όχι όμως στο «χρηματιστήριο» αλλά σε πιο χαμηλού κινδύνου «κερδοφόρες επενδύσεις»..