》Κάποτε, για μια αγάπη, μπήκα σε ένα αμφιθέατρο, μαζί με αγνώστους και έδωσα τα επίσης άγνωστα σε εμένα, "δίκτυα". Εγώ στη σχολή οργάνωσης & αυτός στη σχολή πληροφορικής.. Ανταλλάξαμε κόλλες, έγραψα πάνω στη δική του, το όνομα "Νίνα", είπα πως ξέχασα το πάσο μου και έφυγα βιαστικά.
Πάνε 15 χρόνια από τότε. Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Όλα σαν εχθές. Και όλα τόσο μακρινά. Μοιάζουν να έγιναν ανώριμα και βιαστικά. Δύο σημεία πλέον σε απόσταση πάνω από 3,5 χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, να περιστρεφόμαστε σε κύκλους που δεν ειναι ομόκεντροι πια.
Έμειναν τα τραγούδια να θυμίζουν αναμνήσεις, που ούτε τολμάμε να αγγίξουμε ξανά.
Τραγούδια σαν αυτό, που το πρωτοακούσαμε μαζί ένα βράδυ στα Εξάρχεια και ψάχναμε καιρό για να το βρούμε, τότε που δεν υπήρχαν τα Shazam και οι εύκολες αναζητήσεις. Τότε που όλα μοιάζανε πιο δύσκολα και τα κάναμε και εμείς ακόμα πιο δύσκολα.
Θυμάμαι τα πάντα. Αμέτρητες στιγμές, αρώματα, μυρωδιές, αισθήσεις, αισθήματα, εικόνες, φωτογραφίες, φωνές... Ζάλη, ποτά, ξενύχτια, πρωινά, πάρτυ, Χριστούγεννα, καλοκαίρια, θάλασσα, αλάτι, ήλιος, χιόνια, κρύο, αγκαλιά, και όλα, όλα να γυρνάνε, γρήγορα, πιο γρήγορα, ακόμα πιο γρήγορα, τρελά, σα το ρυθμό αυτού του τραγουδιού, γλυκόπικρου, νοσταλγικού.
Και κάπου μέσα στη παραζάλη του νιάτου, σκοτείνιασαν όλα, ξαφνικά, γιατί ναι, στο ξαναείπα, ήταν ολα ανώριμα και βιαστικά.
Δεν έφυγες ποτέ απο την καρδιά μου. Έμεινες πάντα εκεί μαζί με τις στραπατσαρισμένες και άτσαλα πεταμένες αναμνήσεις σου. Να φέρνεις δάκρυα στα μάτια μου, όπως τώρα, δάκρυα πικρίας που ζήσαμε χωριστά μα και χαράς που είσαι καλά.
Ήθελα να είμαι σημαντική για εσένα. Ήθελα να υπάρχεις στη ζωή μου, έστω και αν είσαι μακριά. Μα αυτό δεν γίνεται. Όχι, πότε ξανά.
Τι δύσκολο να ξέρω πως δε θα σε συναντήσω , πως δε θα σε δω, πως δε θα σε αγκαλιάσω, δε θα γελάσω δίπλα σου. Όχι, ποτέ ξανά.
Ένα μόνο είναι σίγουρο παντοτινά. Ξέρω πια πως σε αγάπησα και θα σ'αγαπώ, όσο θυμάμαι, αληθινά. 《
