Η τύχη μου ... η εξερευνήτρια !

Είναι σαν να ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα.

Κάτι σαν τα αποφάγια που ψάχνουν οι άστεγοι, χώνοντας τα χέρια τους μέσα στα βρωμερά σκουπίδια.

Είναι ένα από τα πολλά αστέρια, όταν χαζεύεις ώρες ατελείωτες τον ουρανό, κάνοντας μια ευχή, για να πέσει ένα από αυτά και… να ξανακάνεις μια ευχή με την…. ευχή να σου βγει αληθινή η επιθυμία!

Είναι σαν το παιχνίδι μνήμης  που σου ανοίγονται ταυτόχρονα, πολλά κουτάκια με εικόνες και πριν καν προλάβεις να το καταλάβεις, τα καταπίνει όλα η «ύπουλη» οθόνη του υπολογιστή/κινητού σου και εσύ προσπαθείς μάταια να θυμηθείς την ακριβή τους θέση για να «κερδίσεις 1000points» και να πας στο επόμενο level του παιχνιδιού.

Είναι η βιασύνη σου να προλάβεις το λεωφορείο, όταν φτάνεις σχεδόν στη στάση, το βλέπεις να σταματάει βιαστικά και να αδειάζει, πιστεύεις πως «είσαι κοντά» αλλά τελικά … ήσουν μακριά και δεν το πρόλαβες. Οι πόρτες κλείνουν απότομα, ενώ είσαι σχεδόν «εκεί», και ο οδηγός ξεκινάει νευριασμένος για την επόμενη στάση που σίγουρα και σε εκείνη θα αφήσει κάποιον απέξω να «κλαίει» για την τύχη του την «καθυστερημένη».

-          -     -     -     -

Οι ψύλλοι δεν πιάνονται στα άχυρα.

Οι άστεγοι και οι ρακοσυλλέκτες, δεν βρίσκουν παρά πεταμένες μπανανόφλουδες που έχουν μυρωδιά από αποτσίγαρα και εμετικά χαρτιά από αποφάγια.

Συνήθως, ένα αστέρι πέφτει τη στιγμή που τραβάς τα μάτια σου από τον ουρανό, σίγουρος πως τελικά δεν ήταν αυτή η νύχτα με τις «αστεροπτώσεις» !!

Και συνήθως, ενώ στα πρώτα level ενός παιχνιδιού μνήμης, κοκορεύεσαι για την «καταπληκτική» σου μνήμη που τα θυμάται όλα , μετά από λίγο , χτυπάς τα πόδια σου, εκνευρισμένα , κάτω, ή ακόμα χειρότερα μοιράζεις ευχές άγριου «συνουσιασμού» (!) επειδή η μνήμη σου η… «ξελογιάστρα» σε πρόδωσε και έχασες την τελευταία στιγμή !

Επίσης, μια παροιμία λέει « των Φρονίμων τα παιδιά , πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Επομένως, αν θες να μπεις στο λεωφορείο που μόλις σου κούνησε μνησίκακα, ο οδηγός το μαντίλι,  γιατί δεν ξεκινούσες 2-3 λεπτά νωρίτερα?

Ίσως να μην είσαι του Φρονίμου το παιδί. Ούτε και εγώ είμαι… Δεν τον ξέρω ΚΑΝ τον .. «Κύριο!!!». Πάντα αργώ να ξεκινήσω από το σπίτι μου, γιατί τη στιγμή που κλειδώνω την πόρτα, πάντα θυμάμαι πως ξέχασα να πάρω κάτι μαζί μου «για την λιγούρα»..

Δεν έχω βάλει ακόμα όμως μυαλό. Γιατί είμαι θερμή υποστηρίκτρια του κινήματος « Κάθε εμπόδιο για καλό». Και αν η τύχη μου η «πεινασμένη» , μου θυμώσει που δεν την τάισα και την ανάγκασα να φύγει βιαστικά από το σπίτι χωρίς το κολατσιό της και μου φέρει τα πάνω – κάτω???!

Επιπλέον, θέλω ΠΟΛΥ μια φορά που δεν θα έχω τίποτα να κάνω, να πάω να ψάξω για ένα ψήλο που παίζει κρυφτό μέσα στα άχυρα. Για να τον βρω και να στον φέρω και να σου αποδείξω πως ΜΠΟΡΩ και τα ΚΑΤΑΦΕΡΑ. «Φτούυυ ξελευθερία!»

Πάντα κοιτάω τον ουρανό, μέχρι να με πιάσει αυχενικό, γιατί θέλω πολύ να κάνω μια ευχή και να ΕΛΠΙΖΩ στο ανόητο παραμύθι ότι θα βγει αληθινή.

Ακόμα, πιστεύω πως κάπου μεταξύ της σάπιας μπανανόφλουδας και της μυρωδιάς από μουχλιασμένη κάλτσα άπλυτης πατούσας παπουτσιού 50χρονου παχύσαρκου τραπεζίτη, ένας άστεγος μπορεί να βρει μέσα στα σκουπίδια , πεταμένο «κατά λάθος» , το φαγητό κάποιου χορτασμένου υπερτροφικού και ασύδοτου περαστικού.

Χάνεται εύκολα ένα λεωφορείο ή ένα αστέρι που πέφτει στιγμιαία.

Βρίσκεις δύσκολα φαγητό στα σκουπίδια, ή έναν ψήλο, πιο ατίθασο από την «Μιλάγκρος η Ατίθαση» , μέσα στα άχυρα.

Οι ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΓΑΠΕΣ, οι ΔΥΝΑΤΟΙ ΕΡΩΤΕΣ, οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΙ, βρίσκονται δύσκολα.. και χάνονται εύκολα…

Δεν ξέρω πόσες ευχές μου στα αστέρια , θα βγουν αληθινές, δεν ξέρω αν αύριο θα αργήσω πάλι και θα χάσω το λεωφορείο μου.

Θέλω όμως να το παίξω λίγο εναλλακτικό τυπάκι, να βάλω ένα σακίδιο στην πλάτη, να γίνω λίγο «Νi-ovi η εξερευνήτρια» και να ψάξω για τα παραπάνω και για ότι μπορεί κάποιος να βρει μόνο όταν ελπίζει, περιμένει , θέλει και.. ψάχνει !

« I don’t know where you are but I keep on looking for you, everywhere I go.

I saw you in the future…. »

Ασσόδυο !

(…) Ρούφηξε άλλη μια γουλιά από τον κρύο γαλακτερό καφέ του , άφησε αργά το ποτήρι στο τραπέζι, στο ίδιο σημείο ακριβώς, τύλιξε το χαρτάκι δύο φορές, γέλασε πονηρά και μου είπε : «Λοιπόν, όποιος από τους δυο μας χάσει σε αυτόν τον γύρο, χάνει το στοίχημα και κάνει ότι γράφω στο χαρτάκι».
«Πολύ σίγουρος δεν είσαι, πως θα κερδίσεις;»
«Σε αφήνω να το διαπιστώσεις πως μπορώ.. Και πως μπορείς και εσύ να χάσεις! Ρίξε τα ζάρια.. αργείς»

.. Αυτό που μου έκανε λέγεται αυθυποβολή ; Ή υπέρμετρη αισιοδοξία ;

Με ασσόδυο ή διπλές μπαίνεις και ξαναπαίζεις… Με οποιαδήποτε άλλη ζαριά , περιμένεις υπομονετικά again and again τη σειρά σου..

(…) Δεν μπήκα ποτέ.. Ουσιαστικά σε άφησα να παίζεις μόνος σου, σε ένα παιχνίδι για ΔΥΟ.

Εσύ προδιέγραψες από την αρχή το τέλος και εγώ δεν έκανα τίποτα για να το αλλάξω, ή δεν τα κατάφερα. Κάποιες φορές πιστεύω ότι τα ζάρια στο τάβλι είναι πειραγμένα! Ή πιο απλά.. δεν με συμπαθούν τόσο ώστε να συνωμοτήσουν με την τύχη μου.. ή μπορεί η τύχη μου να πηγαίνει κόντρα στη δική σου τύχη υποστηρίζοντας το γνωστό σε όλους και μη εξαιρετέο ρητό «Όποιος κερδίζει στο τάβλι χάνει στην αγάπη». ΟΚ. Το γνωστό ρητό μιλάει συγκεκριμένα για τα «χαρτιά». Αλλά ΤΙ πειράζει αν εγώ αντί για τα χαρτιά βάλω στη θέση τους το τάβλι;;; Όλα εξάλλου τυχερά παιχνίδια είναι… για εμένα!

Καταλήγω τελικά, ότι σε άφησα να κερδίσεις,  γιατί κατά βάθος, είμαι περίεργη και ήθελα να δω τι έγραφε το χαρτάκι. Επίσης, σίγουρα το περιεχόμενο του θα ήταν μια ΠΡΟΚΛΗΣΗ και μπορώ να πω πως μου αρέσουν αρκετά οι προκλήσεις! Δεν ήθελα να σου χαλάσω το χατίρι λοιπόν!

« Βάλε σε τάξη , εκτός από το ακατάστατο δωμάτιο σου, τη ΖΩΗ ΣΟΥ !»

 ΠΡΟΚΛΗΣΗ.. Ήξερες πως θα χάσω, επηρέασες το υποσυνείδητο μου, τακίμιασες με την τύχη μου και περιμένεις ακόμα χαζογελώντας να γίνω «νοικοκυρούλα χαρωπή»!

Να αρχίσω από ΠΟΥ; Να αλλάξω ΤΙ; Και όλα αυτά.. ΓΙΑΤΙ; ; ;

Και ο πύργος της Πίζας στραβός χτίστηκε. Και ο μάστορας δεν τον γκρέμισε για να τον ξαναχτίσει. Προσχεδιασμένο μέλλον; Μακροχρόνιο business plan; ! ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ! Ο Ταχυδρόμος θα χτυπήσει 3 φορές. Εγώ θα γελάσω τέσσερις.

Μου ζητάς να γκρεμίσω ότι κουράστηκα τόσα χρόνια να «χτίσω;»
Μου λες καταφανώς να μαζέψω τα «μπογαλάκια μου και να πάω σε άλλη παραλία;»

Μου φωνάζεις να ξυπνήσω πριν να είναι πολύ αργά ..
Γιατί δίπλα μου σκάνε ατομικές βόμβες και κρατάω τα αυτιά μου κλειστά, τραγουδώντας το « Οld MacDonald had a farm» και πλέοντας σε πελάγη «κωμικό- τραγωδίας»!

Βάζω σε τάξη το δωμάτιο μου , παίρνω το μεγάλο μου πανάρχαιο σημειωματάριο, σκίζω με ειρωνικό χαμόγελο κάτι παρα- μουτζουρωμένες σελίδες και αρχίζω να γράφω τακτικά- καθαρά και .. παστρικά τις ιδέες μου .. just for a different tomorrow !