Κάπου μεταξύ 38 και 40°, με τα τζιτζίκια έξω να σκάνε προκαλώντας έναν εκκωφαντικό βόμβο, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, βρήκα αυτό το διαμάντι που δε μπορεί παρά να αντιπροσωπεύει στο 110% την μέχρι τώρα ύπαρξη μου.
Είναι η ζέστη που με έχει παραλύσει και ξυπνάει αναμνήσεις μιας πρότερης ζωής και τις περνάει από μπροστά μου σε στοπ καρέ με εμένα θεατή.
Δε θα γράψω πολλά.
Είναι που ο καύσωνας μου έχει πάρει τα μυαλά.
Απολαύστε το τραγούδι, ταξιδέψτε και ταξιδευτείτε.
14 χρόνια απαιτητικών σπουδών, τεχνικής, θεωρητικών, εξετάσεων μπροστά σε κοινό, συναυλιών, άγχους, τρεμουλιάσματος, πάθους, αδυναμίας. Και άλλα πόσα χρόνια μετά..
Εσύ ήσουν για μένα το παν.
Μέσα από εσένα ζούσα, ονειρευόμουν, ταξίδευα, αγαπούσα.
Μέχρι που ήρθε η κρίση στην Ελλάδα και δεν μπορούσα πια να ζήσω από εσένα οικονομικά.Έπρεπε να διαλέξω. Εσένα ή μια κανονική δουλειά. Ήταν μονόδρομος.
Έκλεισα την πόρτα του σαλονιού, δεν άναβα το φως όταν έμπαινα, δεν σε κοιτούσα.
Και όσο περισσότερο δούλευα, τόσο πιο πολύ απομακρυνόμουν. Και ένιωθα μισή, λιγότερο χαρούμενη.
Τα χρόνια περνούσαν. Οι υποχρεώσεις μεγάλωναν. Το μεταπτυχιακό μαζί με τη δουλειά με έπειθαν πως δεν μου λείπεις.Έφυγα στο εξωτερικό για πρώτη φορά. Μου έλειπες, σε αναζητούσα. Αλλά δεν γινόταν.
Έφυγα στο εξωτερικό για δεύτερη φορά. Μου έλειπες ακόμα πιο πολύ. Ήθελα να σε έχω ξανά δίπλα μου, αλλά δεν γινόταν — άλλες προτεραιότητες, έξοδα, χρόνος και χρήματα που δεν υπήρχαν.
Ώσπου μέσα σε μια νύχτα, σε είχα πάλι εδώ.
Τα χέρια μου πήραν φωτιά.
Ξύπνησες όσα είχα φυλαγμένα.
Θύμισες κάθε στιγμή μας, κάθε δυσκολία που περάσαμε μαζί — και ξύπνησε μέσα μου όλη η δύναμη και το πάθος που είχα αφήσει φυλαγμένα.
Έγινες πάλι ο φίλος μου που παίρνει τον πόνο μου και τον κάνει συναίσθημα, που παίρνει τα όνειρά μου και τα βάζει σε μια βάρκα για να ταξιδέψουμε μαζί.
Η μουσική είναι η ζωή μου.
Ήξερα πως όσο μακριά κι αν έφευγα, μια μέρα θα γύριζα σε εσένα.
Σήμερα, καθώς χαλάρωνα, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, με τα στόρια χαμηλωμένα για να μη με ενοχλεί ο βραδινός ηλιος της νορβηγικής εξοχής.. άρχισαν να περνάνε ξαφνικά μπροστά μου στιγμές μας.
Ήμασταν πάλι, βράδυ, σταματημένοι στη Σωρού, στα φανάρια. Εγώ μπροστά με το πικάντο μου και εσύ πίσω με το φιατάκι σου. Σε χάζευα από τον κεντρικό καθρέφτη του αυτοκινήτου, όπως τότε.
Μόνο που τώρα, καθώς προσπαθούσα να αναζητήσω τη μορφή σου στον καθρέφτη, με τύφλωναν οι προβολείς κάποιων άλλων αμαξιών, λίγες θέσεις πιο πίσω.
Βγήκα απο το αυτοκίνητό. Γύρισα πίσω να σε δω. Βγήκες και εσύ. Κανείς μας δε μιλούσε. Παράτησα το αμάξι στη μέση του δρόμου κ πήγα προς το πεζοδρόμιο. Είδα πως με ακολούθησες. Και τότε, γύρισα προς το μέρος σου, σε κοίταξα και άρχισα να κλαίω. Σιωπηλά. Και εσύ, αντί να φύγεις, αυτή τη φορά με πήρες αγκαλιά και μου σκούπησες τα δάκρυα. "Ηρέμησε" μου είπες. "Ηρέμησε, είμαι εδώ. Τώρα είμαι εδώ".
"Μα θα φύγεις ξανά" προσπάθησα να σου ψιθύρισω. Φοβόμουν μη σε χάσω πάλι.
"Ηρέμησε, δε θα φύγω ποτέ ξανά" μου είπες πάλι και με έκλεισες στην αγκαλιά σου. Και ένιωσα να χαϊδεύω τα χέρια σου. Ήταν τόσο απαλά. Δεν ξέχασα ποτέ πόσο απαλή ήταν η αγκαλιά σου. Πόσο τρυφερά ήταν τα χέρια σου και το άγγιγμα σου.
Σε κοίταξα στο πρόσωπο. Είχες γεράσει. Είχαν ασπρίσει αρκετά τα μαλλιά σου. Ήσουν αγέλαστος. Ήρεμος. "Δε μπορούσα να μείνω" μου είπες.
Και τότε, ξάπλωσα στο πεζοδρόμιο, χωρίς να θέλω να ενοχλήσω, χωρίς να θέλω να ακουστώ και συνέχισα να κλαίω σιωπηλά. Και με κράτησες πάλι λέγοντας μου "Ηρέμησε, είμαι εδώ".
Τάσο, σε βλέπω. Αναγνωρίζω ό,τι ζήσαμε.
Κρατάω ό,τι με έκανε καλύτερη.
Ό,τι δεν μου ανήκει πια, το αφήνω πίσω.
Ελευθερώνω εσένα και εμένα από τον δεσμό αυτό.
Είμαστε και οι δύο ελεύθεροι να προχωρήσουμε με ειρήνη.
Και καθώς σου κρατούσα τα χέρια και στα έλεγα αυτά, άκουσα ένα δυνατό μπαμ, μια σύγκρουση, όλα σκοτείνιασαν.
Κοίτα πως μια μελωδία σαν αυτή μου ξύπνησε έναν ενεργειακό δεσμό που πίστευα πως είχα κόψει χρόνια τώρα..
Θυμάμαι να φτάνω, μέσα στο μισοσκόταδο, στο νέο μου σπίτι. Κάπου στις 6 το απόγευμα. Ένα σπίτι που είχα δει μόνο από φωτογραφίες και βιντεοκλήσεις.
Και, με τη δυσπιστία που είχα —ως γνήσια Ελληναρού— δεν θα πίστευα ποτέ πως υπήρχε στ’ αλήθεια, παρόλο που κρατούσα το συμβόλαιο στα χέρια μου, αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου.
11 Απριλίου 2025
Είναι 9:30 το βράδυ. Έχω φορτώσει και τις τελευταίες κούτες στο αμάξι και, καθώς κάνω όπισθεν για να βγω στον δρόμο, ρίχνω κλεφτά μια τελευταία ματιά στην πολυκατοικία, νομίζοντας στιγμιαία πως θα ξαναγυρίσω.
Και είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιώ πως, κλείνοντας για τελευταία φορά την ξύλινη πόρτα στην οδό Fjordveien 65A, κλείνω μαζί της κι ένα κεφάλαιο της ζωής μου. Ένα κεφάλαιο μοναδικό, δύσκολο, προκλητικό, απαιτητικό· που με έβγαλε εκτός ορίων· που με έφερε κοντά σε ανθρώπους που δεν φανταζόμουν πως υπάρχουν — καλούς και κακούς· που με έκανε να νιώσω συναισθήματα που πάντα φοβόμουν την ύπαρξή τους.
Αυτό το διαμέρισμα του 4ου θα κρατάει μέσα του αναμνήσεις της δικής μου ζωής. Άλλες γλυκές, άλλες οδυνηρές. Άλλες συγκριτικές, άλλες λυτρωτικές.
Θα μου λείψεις, σπιτάκι μου.
Να κρατάς στην ηχώ σου τις φωνές της τρέλας, των γέλιων, των θυμών, των απογοητεύσεων — και να κρατάς ζεστούς τους επόμενους που θα μείνουν εκεί.
Κοιτάω έξω από το παράθυρο τον σκοτεινιασμένο ορίζοντα.
Στο βάθος φαίνονται τα φώτα στο Όσλο.
Παίρνω ένα χαρτί και ένα μολύβι και ξεκινάω να γράφω..
Να θυμηθώ να μην ερωτευτώ ποτέ ξανά.
Να θυμηθώ πως ο έρωτας πονάει.
Να θυμηθώ πως η καψούρα ξεφτιλίζει.
Να μην ξεχάσω πόσο θλιβερή είναι η όψη ενός άμοιρου ερωτευμένου χωρίς ανταπόκριση. . .
Εξάλλου εμείς θα είμαστε πάντα δύο "γνωστοί" για όσο υπάρχουμε στον ίδιο χώρο, σωστά?
Σωστά.
Σημειώνω στο χαρτί μου να μην ξεχάσω πως στη ζωή πρέπει να διαλεγουμε τις μάχες μας.
Πως κάποιες μάχες είναι εξ αρχής χαμένες.
Και πως τα προγνωστικά μου στον έρωτα αγγίζουν θερμοκρασίες βόρειας Νορβηγίας..
Γελάω λίγο με τα αστεία που σκέφτομαι.
Γράφεις? Ρωτάω τον εαυτό μου..
Γράφω, απαντώ και συνεχίζω.
Να θυμάσαι πως δεν υπάρχει για όλους εκεί έξω ένα ταίρι. Πως υπάρχουν και αυτοί που γεννήθηκαν για να μεγαλώσουν μόνοι και να ωριμάσουν μέσα από τη μοναξιά τους.
Απολαμβάνω τον ήχο του πιάνου και σιγοτραγουδάω αυτό το "μπουφ" καθώς φυσάω προς τα έξω τον καπνό από το μισοτελειωμένο μου τσιγάρο.
Λίγο στάχτη πέφτει στο χαρτί μου. Ο καπνός μπαίνει απρόσεκτα στα μάτια μου και τα κάνει να δακρύζουν.
Προσπαθώ να πνίξω τα δάκρυα απογοήτευσης που μου έρχονται.
Κοιτάω έξω από το παράθυρο ξανά.
Τσαλακώνω το σημείωμα μου και το χώνω μέσα σε ένα από τα βιβλία της στίβας με τα "to read in 2025" που θα μετακυλισθεί σε "to read in 2026".
Tom. Με έκανες να νιώσω σα τον Jerry , μόνο που στο δικό μου παραμύθι σε κυνήγησα αρκετά εγώ για να σε πιάσω. Αλλά μάταια. Δεν τα κατάφερα. Και έτσι, προσπαθώ να δεχτώ ότι όσα δεν ήθελαν να μείνουν ίσως δεν άξιζαν. Πως ίσως έχω πάνω μου κάτι απωθητικό που σε έκανε να τρέξεις μακριά. Αυτό είναι..
Ίσως είναι το άρωμα της απελπισμένης μοναξιάς που έχει ποτίσει το πετσί μου.
Ίσως είναι η θλίψη που κατοικεί στα μάτια μου και σε έκανε να μη θες να τα κοιτάξεις.
