In a manner of speaking°

 

Φαίνεται πως είμαι ερωτευμένη με μια ιδέα. 

Με ένα τραγούδι που παίζει εδώ και ώρα ξανά και ξανά στον αυτόματο.

Δεν αντέχω τη σιωπή. Με διαλύει.

Κολακεύομαι με τα λόγια αλλά ερωτεύομαι με τις πράξεις. 

Θα σου έδινα την ψυχή μου αλλά είναι τόσοι που την έκαναν ψίχουλα που πολύ φοβάμαι πως δεν έχει απομείνει τίποτα πια. 

Μπορούσα να σου χαρίσω το χαμόγελο μου αλλά δεν είχε για σένα ενδιαφέρον. 

Και έτσι έμεινα μουδιασμένη να στέκομαι όρθια στο λεωφορείο, στριμωγμένη ανάμεσα σε κόσμο που μου ήταν τελείως αδιάφορος. 

Ακόμα νιώθω τη καρδιά μου να χτυπάει άρυθμα, περιμένοντας να σε δει κάπου ανάμεσα στο πλήθος. 

Ανάβω ένα τσιγάρο και κλείνω τα μάτια μου. Φαντάζομαι πως θα ήταν πολλά. Κάθομαι εδώ, αγκαλιά με το τίποτα και ονειρεύομαι. 

Πονάνε τα όνειρα το ξέρεις? Περισσότερο από τους εφιάλτες. Γιατί τα όνειρα τα γουστάρεις τρελά. Τα ρουφάς, προσπαθείς να απολαύσεις κάθε τους δευτερόλεπτο, τρέμοντας μην σε ξυπνήσει το άγγιγμα του αέρα.

Αλλά εγώ δεν έχω δικαίωμα να ονειρεύομαι. Το είχα ξεχάσει αυτό όταν σε γνώρισα. Πως το ξέχασα έτσι γαμώτο? 

Θα σε αφήσω να ξεθωριάσεις. Σαν όνειρο που χάθηκε. Όλα είναι μια ιδέα. Όλα είναι ένα ψέμα. Μια παρανόηση. Μια παραφωνία. Ακούς? Ένα τίποτα. 

Ακούω. Έχεις δίκιο. Ήταν όλα ένα ψέμα. Ένα παιχνίδι, ένα διάλειμμα από τη μονότονη θλίψη. Όλα ήταν ένα ψέμα.

Δώσε μου τις λέξεις που εξηγούν τα πάντα..

Just give me the words that tell me everything..

Confession °

 

I Liked You from the First Shot.

I liked you.

I like you.

But I can’t tell you that.

I’m not allowed to.

I have no right.

Even if I wanted to or not, I had to pretend that everything you said was a lie.

You used such beautiful words to tease me.

Such wonderful lies that made me feel visible.

And then... your actions made me feel invisible again.

I wanted to see your eyes—just once more.

Like the first time I did, sitting right next to you.

The only damn thing I wanted was to have your eyes on me again. Just one more time.

But you said no.

No...

Maybe I never had the right to ask for more.

Maybe the value of certain moments lies in the fact that they cannot be repeated.

And yet, I wanted to believe—just for a while—that I was visible in your eyes..

Rainbow°

 Σήμερα, καθώς επέστρεφα σπίτι, αποφάσισα να αλλάξω τη καθιερωμένη μου διαδρομή. 

Πήγα προς τη θάλασσα και χάθηκα στις σκέψεις μου, αναλογιζόμενη όλους εκείνους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου ως τώρα και με απογοήτευσαν.

Καθώς το μυαλό μου περιπλανιόταν στις αμφιβολίες και τα ερωτηματικά, αναρωτήθηκα αν έχει πια αξία να πιστεύω στους ανθρώπους. 

Τα μάτια μου άρχισαν να βουρκώνουν, και το τοπίο γύρω μου έγινε θολό. 《Οι προσδοκίες γεννάνε μόνο απογοητεύσεις》,έλεγα και ξαναέλεγα στον εαυτό μου.

Τότε, σχεδόν από ένστικτο, σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά στον ουρανό. Κι εκεί, ανάμεσα στα σύννεφα του απογεύματος, εμφανίστηκε ένα ουράνιο τόξο. 

Ξαφνικά θυμήθηκα. Υπάρχει ελπίδα. Οι άνθρωποι, ναι, ίσως να συνεχίσουν να με απογοητεύουν. 

Μα η φύση; Εκείνη ποτέ. Εκείνη πάντα θα βρίσκει έναν τρόπο να μου υπενθυμίζει την ομορφιά που παραμένει, ό,τι κι αν γίνει.

Και έτσι αποφάσισα να χαθώ. Να γίνω σύννεφο. 

Πουδρένιο, ροζ, χρωματιστό.

Να πετάξω μακριά από όσους βλέπουν στα μάτια μου μια ευκαιρία να παίξουν.

Να ανέβω ψηλά, για να μη με φτάνει κανείς απάνθρωπος, αλαζόνας, σκληρός, λιγόψυχος. 

Λυπάμαι που συναντάω ανθρώπους που αποφεύγουν να με κοιτάξουν στα μάτια. 

Που τα λόγια τους γίνονται ένα λαμπερό περιτύλιγμα κενών πράξεων.

Μα κοίτα, που αν και υπάρχουν αυτές οι σκοτεινές ημέρες, ξεπετάχτηκε ξαφνικά ένα πελώριο ουράνιο τόξο να φέρει πίσω το χαμόγελο στο πρόσωπο μου.

Σας ευχαριστώ όλους εσάς που καταφέρατε να με κάνετε πιο δυνατή. Να αλλάξω υπόσταση και να περιπλανηθώ ακόμη περισσότερο αναζητώντας το "ανώτερο εγώ μου" με οδηγό ένα χαμόγελο, που ακόμη και αν υπάρχουν φορές που "τρεμοπαίζει" από συγκίνηση, δε σβήνει..

🌈

Noche°

 

Τη νύχτα.

Τη νύχτα βγαίνουνε οι σκέψεις ορμητικά.

Ξεχύνονται. Σαν χείμαρρος. 

Σκέψεις που θυμίζουν έρωτες που έφυγαν με εκείνο το τρένο που εσύ ποτέ δεν πρόλαβες να μπεις.

Σκέψεις που έχουν άρωμα αγκαλιάς. 

Αγκαλιάς μεγάλης. 

Μιας σκιάς που τώρα κρύβεται καλά στις πιο ανήλιαγες γωνίες του μυαλού σου. 

Μιας σκιάς που σε κρατούσε προσεκτικά για να μη σπάσεις.

Βγαίνω από το γραφείο βιαστική να προλάβω το λεωφορείο. Και τότε κοιτάω μπροστά τον μισοσκότεινο ουρανό.

Ο κρύος αέρας παγώνει την ανάσα μου. Κουμπώνω το μπουφάν μου και περπατάω στην προβλήτα μόνη. 

Ξαφνικά, μια σκιά πέφτει πάνω μου. Πλησιάζει τρυφερά το πρόσωπο μου και μου ψιθυρίζει "είμαι ακόμα εδώ, δίπλα σου, μακριά αλλά εδώ"...

Γυρνάω να σου απαντήσω μα ο αέρας δυναμώνει. 

Κοιτάω το φεγγάρι μελαγχολικά. Και τότε παρατηρώ πως δίπλα του τρεμοπαίζει ένα αστέρι. 

Είσαι ακόμα εδώ. 

Στη σκέψη μου. 

Καλέ μου.

Εσύ. 

Είσαι ακόμα εδώ. Και με τη σκέψη σου επιτέλους χαμογελώ. Για λίγο, μα θα έρθω πάλι να σε βρω. 

Μέσα στο σκοτάδι. 

Όταν όλοι κοιμούνται. 

Μέσα σε ακατάστατα κρυμμένα αντικείμενα. 

Σε φωτογραφίες τσαλακωμένες που σε τίποτα δε θυμίζουν πια εμένα ή εσένα.

🩷

2024°

Κάπου πριν το τέλος του 2024, είπα να κάτσω λίγο στον πρασινοκυπαρισσοτιρκουάζ καναπέ μου, με μια κούπα ζεστό καφέ, και να γράψω ένα σύντομο απολογιστικό σημείωμα. Να έχω να θυμάμαι.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα, και το μόνο που έχω να πω είναι ένα μεγάλο ΟΥΦ.

Αγαπητό μου 2024,

σε παραχώνω στις αποσκευές μου και σε στριμώχνω δίπλα στις ζόρικες στιγμές που με έβαλες να περάσω, για να φτάσω καταϊδρωμένη στη γραμμή του φετινού τερματισμού. Αυτή η θέση σου αξίζει. Να βρεθείς χωμένο βαθιά στο χρονοντούλαπο, και να σφηνώσω δίπλα σου τις στιγμές σου, ώστε καμία – μα καμία – να μη μπορέσει ούτε για αστείο να αποδράσει!

Αποχαιρετώ τα χέρια του Ε. που με κράτησαν όρθια όταν τα πόδια μου δε με κρατούσαν να σταθώ, και τα μελαγχολικά του μάτια που μου έλεγαν αντίο σιωπηλά, όταν αποφάσισα να αλλάξω σελίδα.

2024, θα σε θυμάμαι για τα σκατά που έφαγα και για το συναίσθημα του έρωτα που μου θύμισες πως ακόμα ζει κάπου μέσα μου περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για να βάλει φωτιά στα όνειρά μου!

Παίρνεις μαζί σου αναμνήσεις, μέρη και καταστάσεις.

Cheers στον έρωτα και την αγάπη. 

Σε αυτή την αγάπη που άλλοι έχουν και άλλοι ακόμα αναζητούν.

Και στην ελπίδα πως, μια μέρα, όλοι θα πνιγούμε στη ζεστή αγκαλιά της από ευτυχία!

P.s.: Δε μπορώ να μη κλείσω για φέτος με το τραγούδι που άκουσα περισσότερο και με το οποίο ταξίδεψα χιλιόμετρα πέρα - δώθε, χαμένη μέσα σε σκέψεις αναμιγμένες με δόσεις πραγματικότητας, φαντασίας και νοσταλγίας! 

🩷

Dare or not?

Σε βλέπω. 

Νιώθω την παρουσία σου ακόμα κι αν στέκεσαι σιωπηλός, πίσω από την οθόνη. 

Σε βλέπω, όσο κι αν επιλέγεις την ανωνυμία, όσο κι αν κρύβεσαι στη σκιά. 

Η απόσταση αυτή ίσως σου φαίνεται ασφαλής, ίσως σε προστατεύει. Όμως ξέρεις και εσύ ότι, ταυτόχρονα, σε κρατάει πίσω.

Πόσο θα μείνεις ακόμα εκεί; 

Η ζωή κυλάει γρήγορα και οι ευκαιρίες έρχονται και φεύγουν, αφήνοντας πίσω ερωτηματικά. 

Αν πραγματικά υπάρχει κάτι που νιώθεις, τότε γιατί δεν κάνεις το βήμα; Δεν σου ζητάω μεγάλες δηλώσεις ή φαμφάρες. Μερικές φορές, μια απλή λέξη αρκεί για να γίνει η αρχή.

Δεν υπάρχει ιδανική στιγμή. Μόνο το τώρα. Άσε τον φόβο, την αμηχανία, την ανασφάλεια. Ο κόσμος είναι πιο όμορφος όταν τολμάμε να δείχνουμε τον εαυτό μας, τις αληθινές μας σκέψεις και τα συναισθήματα μας.

Τόλμησε. Σου υπόσχομαι, το ταξίδι αξίζει περισσότερο απ’ ό,τι φοβάσαι.

Πατάω το play και σε κρατάω στη σκέψη μου για λίγο πάλι ακόμα.. Μα όχι για πολύ..

❤️

Homesick°

 

Έχεις νιώσει ποτέ ότι δεν ανήκεις πουθενά? 

Δεν άνηκα εκεί που μεγάλωσα. Ονειρευόμουν από μικρή να φύγω. Προσπάθησα αρκετές φορές. Και τελικά τα κατάφερα.

Δεν ανήκω εδώ που είμαι. Και όσο και αν προσπαθώ, μέσα από τις καθημερινές επιτυχίες και αποτυχίες, αυτό το εμετικό roller coaster με κάνει να συνειδητοποιώ πόσο πολύ δεν ανήκω ούτε εδώ. 

Ξέρεις γιατί νιώθουν κάποιοι άνθρωποι πως δεν ανήκουν πουθενά? Γιατί δεν μεγάλωσαν σε φωλιά. Με την ασφάλεια, την ηρεμία και την παιδική ανεμελιά. Γιατί χτυπιόντουσαν σα καρυδότσουφλα στον αέρα και πήγαιναν πότε δεξιά, πότε αριστερά. 

Δεν θέλω τίποτα δικό μου. 

Δεν ανήκω πουθενά. 

Και όσα θέλησα τα πήρε ο αέρας.

Τα ξέπλυνε η βροχή. 

Τα πάγωσε το χιόνι. 

Το μόνο που ξέρω να κάνω καλά είναι να χαμογελάω, να κοιτάω πίσω μου μα και μπροστά. Να τρέχω να ξεφύγω, τρέχω γρήγορα. Τρέχω καλά. 

Βάζω φωτιές στις αναμνήσεις, αφού πρώτα τις αγκαλιάσω με έρωτα και τρέλα και προχωράω. Γρήγορα. Στροβιλίζομαι και αφήνομαι στη δίνη να με κρατάει από όλα μακριά.