Νιώθω την παρουσία σου ακόμα κι αν στέκεσαι σιωπηλός, πίσω από την οθόνη.
Σε βλέπω, όσο κι αν επιλέγεις την ανωνυμία, όσο κι αν κρύβεσαι στη σκιά.
Η απόσταση αυτή ίσως σου φαίνεται ασφαλής, ίσως σε προστατεύει. Όμως ξέρεις και εσύ ότι, ταυτόχρονα, σε κρατάει πίσω.
Πόσο θα μείνεις ακόμα εκεί;
Η ζωή κυλάει γρήγορα και οι ευκαιρίες έρχονται και φεύγουν, αφήνοντας πίσω ερωτηματικά.
Αν πραγματικά υπάρχει κάτι που νιώθεις, τότε γιατί δεν κάνεις το βήμα; Δεν σου ζητάω μεγάλες δηλώσεις ή φαμφάρες. Μερικές φορές, μια απλή λέξη αρκεί για να γίνει η αρχή.
Δεν υπάρχει ιδανική στιγμή. Μόνο το τώρα. Άσε τον φόβο, την αμηχανία, την ανασφάλεια. Ο κόσμος είναι πιο όμορφος όταν τολμάμε να δείχνουμε τον εαυτό μας, τις αληθινές μας σκέψεις και τα συναισθήματα μας.
Τόλμησε. Σου υπόσχομαι, το ταξίδι αξίζει περισσότερο απ’ ό,τι φοβάσαι.
Πατάω το play και σε κρατάω στη σκέψη μου για λίγο πάλι ακόμα.. Μα όχι για πολύ..
Δεν άνηκα εκεί που μεγάλωσα. Ονειρευόμουν από μικρή να φύγω. Προσπάθησα αρκετές φορές. Και τελικά τα κατάφερα.
Δεν ανήκω εδώ που είμαι. Και όσο και αν προσπαθώ, μέσα από τις καθημερινές επιτυχίες και αποτυχίες, αυτό το εμετικό roller coaster με κάνει να συνειδητοποιώ πόσο πολύ δεν ανήκω ούτε εδώ.
Ξέρεις γιατί νιώθουν κάποιοι άνθρωποι πως δεν ανήκουν πουθενά? Γιατί δεν μεγάλωσαν σε φωλιά. Με την ασφάλεια, την ηρεμία και την παιδική ανεμελιά. Γιατί χτυπιόντουσαν σα καρυδότσουφλα στον αέρα και πήγαιναν πότε δεξιά, πότε αριστερά.
Δεν θέλω τίποτα δικό μου.
Δεν ανήκω πουθενά.
Και όσα θέλησα τα πήρε ο αέρας.
Τα ξέπλυνε η βροχή.
Τα πάγωσε το χιόνι.
Το μόνο που ξέρω να κάνω καλά είναι να χαμογελάω, να κοιτάω πίσω μου μα και μπροστά. Να τρέχω να ξεφύγω, τρέχω γρήγορα. Τρέχω καλά.
Βάζω φωτιές στις αναμνήσεις, αφού πρώτα τις αγκαλιάσω με έρωτα και τρέλα και προχωράω. Γρήγορα. Στροβιλίζομαι και αφήνομαι στη δίνη να με κρατάει από όλα μακριά.
Σήμερα θα βάλω αυτό το τραγούδι και θα προσπαθήσω να μη γράψω πολλά.
Έχω τόσα που θέλω να σου πω, αλλά τα πήρα μαζί μου. Τα παράχωσα βιαστικά μέσα στο σακίδιο μου, εκεί γύρω στις 12 παρά 10.. Τα φόρτωσα στην πλάτη μου, φόρεσα το παλτω μου και έφυγα.
Έχεις δει αυτή την ταινία?
Θα ήθελα να είμαι σαν τον Τζόελ.. θα ήθελα να μπορούσα να διαγράψω όλα τα αισθήματα που ένιωσα για εσένα, χωρίς καν να σε έχω αγγίξει ποτέ μου..
Μπήκα στο λεωφορείο για το σπίτι. Ο ήλιος καίει το πρόσωπο μου και όπως κλείνω τα μάτια μου για λίγο, προσπαθώ να βρω τον τρόπο να ξεχάσω τη μορφή σου.
Και όπως ο ήλιος με ζαλίζει, όσες στιγμές είχα κοντά σου, περνάνε παίζοντας ανάποδα, από το τέλος ως την αρχή.
Έφυγες.
Δεν ήρθες ποτέ.
Δεν υπήρξες ποτέ.
Ακόμη και αν στη σκέψη μου σε κράτησα επιτέλους αγκαλιά, πήγα μια βόλτα μαζί σου δίπλα στη θάλασσα, και χαμογελούσα χαζεύοντας το χαμόγελο σου..
Φοβάμαι πως θα με ξεχάσεις τόσο σύντομα.
Αν δεν με έχεις ήδη ξεχάσει..
Αλλά δε θα μάθω ποτέ. Γιατί επέλεξες να πάρεις τα πάντα μαζί σου.
Έβαλα να ακούσω μουσική αλλά δεν έβρισκα κάτι να με ευχαριστεί..
Έχω κάνει και τα μαλλιά μου μπούκλες comme il faut, τα οποία παρεπιπτόντως φριζάρανε από την υποβόσκουσα υγρασία, και τα οποία μου θυμίζουν εποχές Πανελλήνιας, όπως σου είπα και το πρωί που μιλήσαμε στα βιαστικά..
Με ανικανοποίητες μουσικές απαιτήσεις και μαλλιά μπούκλες κομιλφοποιημένες λοιπόν.. θυμήθηκα το κασετόφωνο!
Και συγκεκριμένα αυτή την playlist : Back To Work | https://www.kasetophono.com/2017/03/back-to-work.html?m=1
Θες να την ακούσουμε μαζί και να σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον? Όπως τότε?
Σωτήριο έτος του '17. Σωτήριο και αμαρτωλό.
Αμαρτωλό και καθοριστικό.
Καθοριστικό και ανατρεπτικό.
Έλα, πάτα μαζί μου το play και κράτα με στη σκέψη σου ακόμα μια φορά. Πριν φύγεις πάλι μακριά...
Και όπως έρχεται το φθινόπωρο εδώ στο Βασίλειο της Νορβηγίας.. όπως όλα γκριζάρουν ξαφνικά, η ημέρα μικραίνει απειλητικά για να σου θυμίσει το επερχόμενο σκότος..
Έτσι θυμήθηκα εσένα. Ξεπρόβαλες πίσω από τους στίχους.
Η μελωδία μου έφερε πίσω τις αναμνήσεις από εκείνον τον Σεπτέμβρη. Εκείνον τον Οκτώβρη, το Νοέμβρη, τον Δεκέμβρη..
Νόμιζα πως είχα διαγράψει τα πάντα. Θυμάμαι να σε βλέπω από μακριά και να χαμογελάω στην ανάμνηση σου.
Κοίτα που τελικά όλα είναι πίσω εδώ!
3.56.
3 λεπτά και 56 δευτερόλεπτα.
Τόσο διαρκεί το τραγούδι.
Τόσο και οι στιγμές που περνάνε σε fast forward μπροστά από τα μάτια μου.
Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Πολύ δυνατά. Πάει να σπάσει.
Σε βλέπω μπροστά μου. Μυρίζω το άρωμα σου. Ακούω τη φωνή σου.
Χαμογελάω. Σηκώνομαι από το γραφείο μου, παίρνω την άδεια κούπα στα χέρια μου και κατευθύνομαι προς την κουζίνα. Είμαι σίγουρη ότι θα σε συναντήσω εκεί, να ανταλλάσεις καλημέρες με άλλους συναδέλφους.
Ναι, είσαι εκεί. Με βλέπεις, μου χαμογελάς κρυφά και συνεχίζεις την κουβέντα σου με κάποιον. Περνάω από δίπλα σου και σου λέω "αδιάφορα" καλημέρα..
Περιμένω να φύγουν οι άλλοι. Περιμένεις και εσύ. Και τότε ερχόμαστε κοντά. Χαμογελάμε ο ένας στον άλλον. Έξω βρέχει. Έρχεται το φθινόπωρο. Έχουμε κανονίσει να πάμε σινεμά μετά τη δουλειά. Μου κλείνεις το μάτι, μου στέλνεις ένα πεταχτό φιλί στον αέρα και γυρνάμε σαν "άγνωστοι" συνάδελφοι στα γραφεία μας, ο ένας δίπλα στον άλλον.
Κάπου στις 3 το μεσημέρι, γυρνάς ζαλισμένος και μου ψιθυρίζεις.. "με τρελαίνεις". Γελάμε σαν 15χρονα και συνεχίζουμε τη δουλειά.
3.20. Μένουν ακόμα 36 δευτερόλεπτα τραγουδιού. Νιώθω να στροβιλίζομαι μέσα στο τελείωμα του τραγουδιού. Όλα πάνε τώρα πιο γρήγορα. Γράφω πιο γρήγορα. Θα προλάβω να θυμηθώ κάθε στιγμή μας? Κάθε παλαβομάρα, κάθε ανωριμότητα?
Πόσα χρόνια έχουν περάσει? 6? 8? 10? Ξεχνάω. Ξεχνάω πολλά. Όλο και περισσότερα κάθε φορά.
