Δεν άνηκα εκεί που μεγάλωσα. Ονειρευόμουν από μικρή να φύγω. Προσπάθησα αρκετές φορές. Και τελικά τα κατάφερα.
Δεν ανήκω εδώ που είμαι. Και όσο και αν προσπαθώ, μέσα από τις καθημερινές επιτυχίες και αποτυχίες, αυτό το εμετικό roller coaster με κάνει να συνειδητοποιώ πόσο πολύ δεν ανήκω ούτε εδώ.
Ξέρεις γιατί νιώθουν κάποιοι άνθρωποι πως δεν ανήκουν πουθενά? Γιατί δεν μεγάλωσαν σε φωλιά. Με την ασφάλεια, την ηρεμία και την παιδική ανεμελιά. Γιατί χτυπιόντουσαν σα καρυδότσουφλα στον αέρα και πήγαιναν πότε δεξιά, πότε αριστερά.
Δεν θέλω τίποτα δικό μου.
Δεν ανήκω πουθενά.
Και όσα θέλησα τα πήρε ο αέρας.
Τα ξέπλυνε η βροχή.
Τα πάγωσε το χιόνι.
Το μόνο που ξέρω να κάνω καλά είναι να χαμογελάω, να κοιτάω πίσω μου μα και μπροστά. Να τρέχω να ξεφύγω, τρέχω γρήγορα. Τρέχω καλά.
Βάζω φωτιές στις αναμνήσεις, αφού πρώτα τις αγκαλιάσω με έρωτα και τρέλα και προχωράω. Γρήγορα. Στροβιλίζομαι και αφήνομαι στη δίνη να με κρατάει από όλα μακριά.
Σήμερα θα βάλω αυτό το τραγούδι και θα προσπαθήσω να μη γράψω πολλά.
Έχω τόσα που θέλω να σου πω, αλλά τα πήρα μαζί μου. Τα παράχωσα βιαστικά μέσα στο σακίδιο μου, εκεί γύρω στις 12 παρά 10.. Τα φόρτωσα στην πλάτη μου, φόρεσα το παλτω μου και έφυγα.
Έχεις δει αυτή την ταινία?
Θα ήθελα να είμαι σαν τον Τζόελ.. θα ήθελα να μπορούσα να διαγράψω όλα τα αισθήματα που ένιωσα για εσένα, χωρίς καν να σε έχω αγγίξει ποτέ μου..
Μπήκα στο λεωφορείο για το σπίτι. Ο ήλιος καίει το πρόσωπο μου και όπως κλείνω τα μάτια μου για λίγο, προσπαθώ να βρω τον τρόπο να ξεχάσω τη μορφή σου.
Και όπως ο ήλιος με ζαλίζει, όσες στιγμές είχα κοντά σου, περνάνε παίζοντας ανάποδα, από το τέλος ως την αρχή.
Έφυγες.
Δεν ήρθες ποτέ.
Δεν υπήρξες ποτέ.
Ακόμη και αν στη σκέψη μου σε κράτησα επιτέλους αγκαλιά, πήγα μια βόλτα μαζί σου δίπλα στη θάλασσα, και χαμογελούσα χαζεύοντας το χαμόγελο σου..
Φοβάμαι πως θα με ξεχάσεις τόσο σύντομα.
Αν δεν με έχεις ήδη ξεχάσει..
Αλλά δε θα μάθω ποτέ. Γιατί επέλεξες να πάρεις τα πάντα μαζί σου.
Έβαλα να ακούσω μουσική αλλά δεν έβρισκα κάτι να με ευχαριστεί..
Έχω κάνει και τα μαλλιά μου μπούκλες comme il faut, τα οποία παρεπιπτόντως φριζάρανε από την υποβόσκουσα υγρασία, και τα οποία μου θυμίζουν εποχές Πανελλήνιας, όπως σου είπα και το πρωί που μιλήσαμε στα βιαστικά..
Με ανικανοποίητες μουσικές απαιτήσεις και μαλλιά μπούκλες κομιλφοποιημένες λοιπόν.. θυμήθηκα το κασετόφωνο!
Και συγκεκριμένα αυτή την playlist : Back To Work | https://www.kasetophono.com/2017/03/back-to-work.html?m=1
Θες να την ακούσουμε μαζί και να σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον? Όπως τότε?
Σωτήριο έτος του '17. Σωτήριο και αμαρτωλό.
Αμαρτωλό και καθοριστικό.
Καθοριστικό και ανατρεπτικό.
Έλα, πάτα μαζί μου το play και κράτα με στη σκέψη σου ακόμα μια φορά. Πριν φύγεις πάλι μακριά...
Και όπως έρχεται το φθινόπωρο εδώ στο Βασίλειο της Νορβηγίας.. όπως όλα γκριζάρουν ξαφνικά, η ημέρα μικραίνει απειλητικά για να σου θυμίσει το επερχόμενο σκότος..
Έτσι θυμήθηκα εσένα. Ξεπρόβαλες πίσω από τους στίχους.
Η μελωδία μου έφερε πίσω τις αναμνήσεις από εκείνον τον Σεπτέμβρη. Εκείνον τον Οκτώβρη, το Νοέμβρη, τον Δεκέμβρη..
Νόμιζα πως είχα διαγράψει τα πάντα. Θυμάμαι να σε βλέπω από μακριά και να χαμογελάω στην ανάμνηση σου.
Κοίτα που τελικά όλα είναι πίσω εδώ!
3.56.
3 λεπτά και 56 δευτερόλεπτα.
Τόσο διαρκεί το τραγούδι.
Τόσο και οι στιγμές που περνάνε σε fast forward μπροστά από τα μάτια μου.
Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Πολύ δυνατά. Πάει να σπάσει.
Σε βλέπω μπροστά μου. Μυρίζω το άρωμα σου. Ακούω τη φωνή σου.
Χαμογελάω. Σηκώνομαι από το γραφείο μου, παίρνω την άδεια κούπα στα χέρια μου και κατευθύνομαι προς την κουζίνα. Είμαι σίγουρη ότι θα σε συναντήσω εκεί, να ανταλλάσεις καλημέρες με άλλους συναδέλφους.
Ναι, είσαι εκεί. Με βλέπεις, μου χαμογελάς κρυφά και συνεχίζεις την κουβέντα σου με κάποιον. Περνάω από δίπλα σου και σου λέω "αδιάφορα" καλημέρα..
Περιμένω να φύγουν οι άλλοι. Περιμένεις και εσύ. Και τότε ερχόμαστε κοντά. Χαμογελάμε ο ένας στον άλλον. Έξω βρέχει. Έρχεται το φθινόπωρο. Έχουμε κανονίσει να πάμε σινεμά μετά τη δουλειά. Μου κλείνεις το μάτι, μου στέλνεις ένα πεταχτό φιλί στον αέρα και γυρνάμε σαν "άγνωστοι" συνάδελφοι στα γραφεία μας, ο ένας δίπλα στον άλλον.
Κάπου στις 3 το μεσημέρι, γυρνάς ζαλισμένος και μου ψιθυρίζεις.. "με τρελαίνεις". Γελάμε σαν 15χρονα και συνεχίζουμε τη δουλειά.
3.20. Μένουν ακόμα 36 δευτερόλεπτα τραγουδιού. Νιώθω να στροβιλίζομαι μέσα στο τελείωμα του τραγουδιού. Όλα πάνε τώρα πιο γρήγορα. Γράφω πιο γρήγορα. Θα προλάβω να θυμηθώ κάθε στιγμή μας? Κάθε παλαβομάρα, κάθε ανωριμότητα?
Πόσα χρόνια έχουν περάσει? 6? 8? 10? Ξεχνάω. Ξεχνάω πολλά. Όλο και περισσότερα κάθε φορά.
Θα κρατήσεις μυστικά αυτά που σου ελεγαν τα μάτια μου όταν κοιταζόμασταν?
Θα μυρίζεις το άρωμα μου, ένα απόγευμα την άνοιξη?
...
Τι κρατάμε ως ανάμνηση και παρακαταθήκη για όσους ανθρώπους φεύγουν χωρίς επιστροφή μακριά μας?
Εγώ θα ήθελα να θυμάστε το χαμόγελο μου, αυτό που έκρυβε πάντα πολύ καλά τα τραύματα που πάλευα να κλείσω• και την τρέλα μου, αυτήν που γνωρίσατε όσοι μου προτείνατε να μοιραστούμε μαζί μια παράτολμη ή πρωτότυπη εμπειρία, σας είπα "ναι, πάμε και όπου βγει" και πήγαμε παρέα μαζί.
Η ng πάντα θα έλεγε "γέλα ορέ ότι και αν συμβαίνει, και αν όλα πάνε στραβά, χαμογέλα στραβά".
Η ng, μια κοπέλα που ήθελε να αγαπήσει και να αγαπηθεί πολύ, μα δεν τα κατάφερε.