The artist within°

 

"Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once he grows up."

— Pablo Picasso

Το ξεκίνημα

Το πιάνο μπήκε στη ζωή μου στα 8. Εγώ το επέλεξα, εγώ το ζήτησα. Μεγαλώνοντας έγινε το καταφύγιό μου. Είμαι ξεκάθαρα καλλιτεχνική φύση, κι όμως κάπου στο λύκειο ήρθε η ώρα να διαλέξω. Ή αρχιτεκτονική ή πιάνο. Διάλεξα πιάνο.

Αλλά έπρεπε να διαλέξω και σχολή. Μεγαλωμένη με δύο γονείς μαθηματικούς, στράφηκα στα οικονομικά.

Η μάχη στο σπίτι

Όταν στα 16 δήλωσα πως δεν θέλω να σπουδάσω τίποτα άλλο πέρα από πιάνο, έγινε η «μικρή μάχη του Μαραθώνα» στο σπίτι.

«Κάνε όσα καλλιτεχνικά θες, αλλά σχολή θα βγάλεις και μετά κάνεις ό,τι θέλεις».

Κι έτσι βρέθηκα να μοιράζω τη ζωή μου:

12 ώρες πιάνο την ημέρα, κι έπειτα διάβασμα τα μεσάνυχτα για την εξεταστική.

Η μητέρα μου πίστευε πως δε θα πάρω ποτέ πτυχίο σχολής. Κι όμως, πήρα και πτυχίο και δίπλωμα πιάνου.

Το μεγάλο όνειρο

Μια καλοκαιρινή μέρα, η μητέρα μου με βρήκε να παίζω κάτι άγνωστο. «Άλλο είναι αυτό;» με ρώτησε.

«Ναι, ξεκινάω το πρόγραμμα για εξετάσεις στο κρατικό ωδείο του Τσαϊκόφσκι στη Μόσχα. Ξεκίνησα και ρώσικα· για να συνεχίσω τις σπουδές, πρέπει σε λίγους μήνες να έχω βασική γνώση».

Η σιωπή που ακολούθησε κράτησε μέρες. Ώσπου ήρθε η φράση:

«Αν θες να ακολουθήσεις το όνειρό σου, στήριξέ το μόνη σου».

Η παύση

Υπολόγισα ξανά και ξανά, αλλά τα νούμερα δεν έβγαιναν. Έκλεισα το πιάνο, κατέβασα τα στόρια, κλείδωσα την πόρτα του σαλονιού και έφυγα.

Δουλειές σεζόν, διπλές βάρδιες, ένας στόχος: να μαζέψω τα χρήματα. Αλλά το όνειρο πήρε αναβολή. Ήρθε το μεταπτυχιακό, μετά οι πρώτες σταθερές δουλειές, κι έτσι τα ρώσικα σταμάτησαν. Spasiba baby… ο χρόνος δεν έφτανε.

Νέοι δρόμοι

Το 2020 με βρήκε στην Ολλανδία. Χωρίς πιάνο, αλλά με την ανάγκη να κρατήσω ζωντανή τη δημιουργικότητά μου. Έπιασα μπογιές και πινέλα, και ανακάλυψα μια άλλη πλευρά του εαυτού μου. Ήταν μια φάση γεμάτη πειραματισμούς και χρώματα, που μου θύμισε πως η τέχνη βρίσκει πάντα τρόπο να εκφράζεται, ακόμη κι όταν αλλάζουν τα μέσα.

Το 2022, αντί για Μόσχα, φώναξα: «Στο Όσλο, αδερφές μου, στο Βορρά!». Ο βορράς με αγκάλιασε, έγινε το σπίτι μου.

Η επιστροφή

Και σαν νεογέννητο μωρό, τον Μάιο έφερε η ζωή στο σπίτι μου ένα νέο πιάνο. Φωτεινό, δυνατό, ηχηρό. Γέμισε ο κόσμος μου χαρά.

Τα μεγάλα όνειρα ίσως να είναι πια μακριά, αλλά κάθε φορά που παίζω ταξιδεύω, συγχωρώ και μπορώ να προχωράω μπροστά.

Επίλογος

Μπορεί να μην έζησα το όνειρο όπως το είχα σχεδιάσει, αλλά το ξαναβρήκα αλλιώς.

Και ίσως αυτό να είναι η ουσία: να μη σταματάς ποτέ να αναζητάς τον καλλιτέχνη μέσα σου.

. . . 

En nuit°

Living far from home is a test every day — but every challenge makes you stronger🌍 

Να ζεις μακριά από την πατρίδα σου δεν είναι απλώς μια εμπειρία.

Είναι ένα συναίσθημα που δεν χωράει εύκολα σε λέξεις.

Δεν ανήκεις ποτέ ολοκληρωτικά.

Ούτε στον τόπο που άφησες πίσω κυνηγώντας ιδανικά…

Ούτε σε αυτόν που τώρα σε φιλοξενεί και σε φροντίζει.

Κι έτσι κάθε μέρα μοιάζει με ένα αόρατο τεστ:

✅ Καινούριες προκλήσεις.

✅ Νέοι ρόλοι.

✅ Μάθηση από την αρχή.

Και όταν η νύχτα πέφτει, χαμογελάς για όλα όσα κατάφερες ακόμα μια μέρα…

& κρατάς σημειώσεις για τα λάθη που έκανες, μαθαίνεις από αυτά και γίνεσαι ακόμα πιο δυνατός. 💪

Κάθε μικρή νίκη, κάθε προσαρμογή, κάθε βήμα μπροστά…

Χτίζει έναν νέο εαυτό — πιο ανθεκτικό, πιο δυνατό, πιο αληθινό.

Όσοι ζούμε μακριά από τις ρίζες μας, κουβαλάμε μέσα μας μια αλήθεια:

👉 Μπορεί να μη νιώθουμε ποτέ 100% “σπίτι” κάπου…

Αλλά τελικά, σπίτι είναι η δύναμη που χτίζουμε μέσα μας.

Vi auguro un pomeriggio sereno! 🌿

What happens to the ♡

 

Κάπου μεταξύ 38 και 40°, με τα τζιτζίκια έξω να σκάνε προκαλώντας έναν εκκωφαντικό βόμβο, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, βρήκα αυτό το διαμάντι που δε μπορεί παρά να αντιπροσωπεύει στο 110% την μέχρι τώρα ύπαρξη μου. 

Είναι η ζέστη που με έχει παραλύσει και ξυπνάει αναμνήσεις μιας πρότερης ζωής και τις περνάει από μπροστά μου σε στοπ καρέ με εμένα θεατή. 

Δε θα γράψω πολλά. 

Είναι που ο καύσωνας μου έχει πάρει τα μυαλά. 

Απολαύστε το τραγούδι, ταξιδέψτε και ταξιδευτείτε. 

Φιλιά στραβά, φιλιά ξενέρωτα φιλιά καυτά.

In between *

 

Almost belonging everywhere

but never quite belonging anywhere

A shadow dancing in the light

A name the wind forgets at night

A fleeting echo in the hall

Too soft to stand, too loud to fall

One step in, and one step gone

Like morning mist before the dawn

A silent face in passing trains

A laugh that hides behind the rains

A soul too wide for any frame

Too wild to cage, too shy for fame

A story read but never told

A hand that reaches, doesn't hold

A question drifting with the tide

A truth the daylight leaves behind

A map with roads that lead to haze

A heart that hums in silent ways

Too real to dream, too faint to stay

A whispered thought that slips away

Not lost, but never truly found

A voice that doesn't make a sound

Belonging not to place or time

But to the pause between the lines...

Greedy°

 

Μπορείς να με χαζεύεις από μακριά.

Μπορείς να με σκέφτεσαι.

Μπορείς να θυμώνεις, να ξενερώνεις, να αδιαφορείς.

Δε με απασχολείς πλέον. 

Όπως αδιαφορώ και εγω γιατί ξενέρωσα, όπως θυμώνω που ασχολήθηκα, όπως λυπάμαι για το χρόνο που έχασα.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι βαρετή και δειλή μωρό μου. 

Τα φιλιά μου! 😘

Το ταξίδι μας°

Όλη μου η ζωή ήταν η μουσική.

14 χρόνια απαιτητικών σπουδών, τεχνικής, θεωρητικών, εξετάσεων μπροστά σε κοινό, συναυλιών, άγχους, τρεμουλιάσματος, πάθους, αδυναμίας. Και άλλα πόσα χρόνια μετά.. 

Εσύ ήσουν για μένα το παν.

Μέσα από εσένα ζούσα, ονειρευόμουν, ταξίδευα, αγαπούσα.

Μέχρι που ήρθε η κρίση στην Ελλάδα και δεν μπορούσα πια να ζήσω από εσένα οικονομικά.Έπρεπε να διαλέξω. Εσένα ή μια κανονική δουλειά. Ήταν μονόδρομος.

Έκλεισα την πόρτα του σαλονιού, δεν άναβα το φως όταν έμπαινα, δεν σε κοιτούσα.

Και όσο περισσότερο δούλευα, τόσο πιο πολύ απομακρυνόμουν. Και ένιωθα μισή, λιγότερο χαρούμενη.

Τα χρόνια περνούσαν. Οι υποχρεώσεις μεγάλωναν. Το μεταπτυχιακό μαζί με τη δουλειά με έπειθαν πως δεν μου λείπεις.Έφυγα στο εξωτερικό για πρώτη φορά. Μου έλειπες, σε αναζητούσα. Αλλά δεν γινόταν.

Έφυγα στο εξωτερικό για δεύτερη φορά. Μου έλειπες ακόμα πιο πολύ. Ήθελα να σε έχω ξανά δίπλα μου, αλλά δεν γινόταν — άλλες προτεραιότητες, έξοδα, χρόνος και χρήματα που δεν υπήρχαν.

Ώσπου μέσα σε μια νύχτα, σε είχα πάλι εδώ.

Τα χέρια μου πήραν φωτιά.

Ξύπνησες όσα είχα φυλαγμένα.

Θύμισες κάθε στιγμή μας, κάθε δυσκολία που περάσαμε μαζί — και ξύπνησε μέσα μου όλη η δύναμη και το πάθος που είχα αφήσει φυλαγμένα.

Έγινες πάλι ο φίλος μου που παίρνει τον πόνο μου και τον κάνει συναίσθημα, που παίρνει τα όνειρά μου και τα βάζει σε μια βάρκα για να ταξιδέψουμε μαζί.

Η μουσική είναι η ζωή μου.

Ήξερα πως όσο μακριά κι αν έφευγα, μια μέρα θα γύριζα σε εσένα.

Σε ευχαριστώ.

Εκεί που ο χρόνος δεν τελείωσε ποτέ°

 

Σήμερα, καθώς χαλάρωνα, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, με τα στόρια χαμηλωμένα για να μη με ενοχλεί ο βραδινός ηλιος της νορβηγικής εξοχής.. άρχισαν να περνάνε ξαφνικά μπροστά μου στιγμές μας. 

Ήμασταν πάλι, βράδυ, σταματημένοι στη Σωρού, στα φανάρια. Εγώ μπροστά με το πικάντο μου και εσύ πίσω με το φιατάκι σου. Σε χάζευα από τον κεντρικό καθρέφτη του αυτοκινήτου, όπως τότε. 

Μόνο που τώρα, καθώς προσπαθούσα να αναζητήσω τη μορφή σου στον καθρέφτη, με τύφλωναν οι προβολείς κάποιων άλλων αμαξιών, λίγες θέσεις πιο πίσω. 

Βγήκα απο το αυτοκίνητό. Γύρισα πίσω να σε δω. Βγήκες και εσύ. Κανείς μας δε μιλούσε. Παράτησα το αμάξι στη μέση του δρόμου κ πήγα προς το πεζοδρόμιο. Είδα πως με ακολούθησες. Και τότε, γύρισα προς το μέρος σου, σε κοίταξα και άρχισα να κλαίω. Σιωπηλά. Και εσύ, αντί να φύγεις, αυτή τη φορά με πήρες αγκαλιά και μου σκούπησες τα δάκρυα. "Ηρέμησε" μου είπες. "Ηρέμησε, είμαι εδώ. Τώρα είμαι εδώ". 

"Μα θα φύγεις ξανά" προσπάθησα να σου ψιθύρισω. Φοβόμουν μη σε χάσω πάλι. 

"Ηρέμησε, δε θα φύγω ποτέ ξανά" μου είπες πάλι και με έκλεισες στην αγκαλιά σου. Και ένιωσα να χαϊδεύω τα χέρια σου. Ήταν τόσο απαλά. Δεν ξέχασα ποτέ πόσο απαλή ήταν η αγκαλιά σου. Πόσο τρυφερά ήταν τα χέρια σου και το άγγιγμα σου. 

Σε κοίταξα στο πρόσωπο. Είχες γεράσει. Είχαν ασπρίσει αρκετά τα μαλλιά σου. Ήσουν αγέλαστος. Ήρεμος. "Δε μπορούσα να μείνω" μου είπες. 

Και τότε, ξάπλωσα στο πεζοδρόμιο, χωρίς να θέλω να ενοχλήσω, χωρίς να θέλω να ακουστώ και συνέχισα να κλαίω σιωπηλά. Και με κράτησες πάλι λέγοντας μου "Ηρέμησε, είμαι εδώ". 

Τάσο, σε βλέπω. Αναγνωρίζω ό,τι ζήσαμε.

Κρατάω ό,τι με έκανε καλύτερη.

Ό,τι δεν μου ανήκει πια, το αφήνω πίσω.

Ελευθερώνω εσένα και εμένα από τον δεσμό αυτό.

Είμαστε και οι δύο ελεύθεροι να προχωρήσουμε με ειρήνη. 

Και καθώς σου κρατούσα τα χέρια και στα έλεγα αυτά, άκουσα ένα δυνατό μπαμ, μια σύγκρουση, όλα σκοτείνιασαν. 

Κοίτα πως μια μελωδία σαν αυτή μου ξύπνησε έναν ενεργειακό δεσμό που πίστευα πως είχα κόψει χρόνια τώρα..