In between *

 

Almost belonging everywhere

but never quite belonging anywhere

A shadow dancing in the light

A name the wind forgets at night

A fleeting echo in the hall

Too soft to stand, too loud to fall

One step in, and one step gone

Like morning mist before the dawn

A silent face in passing trains

A laugh that hides behind the rains

A soul too wide for any frame

Too wild to cage, too shy for fame

A story read but never told

A hand that reaches, doesn't hold

A question drifting with the tide

A truth the daylight leaves behind

A map with roads that lead to haze

A heart that hums in silent ways

Too real to dream, too faint to stay

A whispered thought that slips away

Not lost, but never truly found

A voice that doesn't make a sound

Belonging not to place or time

But to the pause between the lines...

Greedy°

 

Μπορείς να με χαζεύεις από μακριά.

Μπορείς να με σκέφτεσαι.

Μπορείς να θυμώνεις, να ξενερώνεις, να αδιαφορείς.

Δε με απασχολείς πλέον. 

Όπως αδιαφορώ και εγω γιατί ξενέρωσα, όπως θυμώνω που ασχολήθηκα, όπως λυπάμαι για το χρόνο που έχασα.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι βαρετή και δειλή μωρό μου. 

Τα φιλιά μου! 😘

Το ταξίδι μας°

Όλη μου η ζωή ήταν η μουσική.

14 χρόνια απαιτητικών σπουδών, τεχνικής, θεωρητικών, εξετάσεων μπροστά σε κοινό, συναυλιών, άγχους, τρεμουλιάσματος, πάθους, αδυναμίας. Και άλλα πόσα χρόνια μετά.. 

Εσύ ήσουν για μένα το παν.

Μέσα από εσένα ζούσα, ονειρευόμουν, ταξίδευα, αγαπούσα.

Μέχρι που ήρθε η κρίση στην Ελλάδα και δεν μπορούσα πια να ζήσω από εσένα οικονομικά.Έπρεπε να διαλέξω. Εσένα ή μια κανονική δουλειά. Ήταν μονόδρομος.

Έκλεισα την πόρτα του σαλονιού, δεν άναβα το φως όταν έμπαινα, δεν σε κοιτούσα.

Και όσο περισσότερο δούλευα, τόσο πιο πολύ απομακρυνόμουν. Και ένιωθα μισή, λιγότερο χαρούμενη.

Τα χρόνια περνούσαν. Οι υποχρεώσεις μεγάλωναν. Το μεταπτυχιακό μαζί με τη δουλειά με έπειθαν πως δεν μου λείπεις.Έφυγα στο εξωτερικό για πρώτη φορά. Μου έλειπες, σε αναζητούσα. Αλλά δεν γινόταν.

Έφυγα στο εξωτερικό για δεύτερη φορά. Μου έλειπες ακόμα πιο πολύ. Ήθελα να σε έχω ξανά δίπλα μου, αλλά δεν γινόταν — άλλες προτεραιότητες, έξοδα, χρόνος και χρήματα που δεν υπήρχαν.

Ώσπου μέσα σε μια νύχτα, σε είχα πάλι εδώ.

Τα χέρια μου πήραν φωτιά.

Ξύπνησες όσα είχα φυλαγμένα.

Θύμισες κάθε στιγμή μας, κάθε δυσκολία που περάσαμε μαζί — και ξύπνησε μέσα μου όλη η δύναμη και το πάθος που είχα αφήσει φυλαγμένα.

Έγινες πάλι ο φίλος μου που παίρνει τον πόνο μου και τον κάνει συναίσθημα, που παίρνει τα όνειρά μου και τα βάζει σε μια βάρκα για να ταξιδέψουμε μαζί.

Η μουσική είναι η ζωή μου.

Ήξερα πως όσο μακριά κι αν έφευγα, μια μέρα θα γύριζα σε εσένα.

Σε ευχαριστώ.