Γράφω και σβήνω αυτές τις ημέρες.
Έχω θέματα να γράψω και καθώς τα βάζω κάτω και οι σκέψεις παίρνουν μορφή και στη μορφή μπαίνουν αισθήματα.. αλλάζω γνώμη και τα σβήνω όλα.
Μάταια. Τι νόημα έχει να γράφω για τη Σάρα και τη Μάρα? Για τον Άκη και τον Τάκη.
Έχω μπει σε mood Κονιτοπούλου "μα ήταν τα φιλιά σου ψεύτικα και άδικα σε ερωτεύτηκα" ένα πράμα, και σκιπάρω σκέψεις, αναμνήσεις, αισθήματα, ανάγκες, όνειρα, ιδανικά.
Να.πα.να.γα. τα όνειρα Λιτσάκι.
Να.πα.να.γα. τα ιδανικά.
Δεν νομίζω πως υπάρχω εδώ και καιρό. Ένα κενό. Ένα μηδενικό.
"ΖαμΠόν χωρίς λιπαρά" όπως έλεγε σε ένα τραγούδι της η Ευσταθία.
"Αποχαύνωση στον καναπέ".
Γι αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω, ένα μεγάλο κενό. . .
Θα συνοδεύσω αυτό το κενό κείμενο με αυτό το τραγούδι - ύμνο και θα βάλω μια άνω τελεία.
Θα κάνω μια παύση εδώ.
Δε θα με δείτε για καιρό. Δε θα με ακούσετε. Δε θα με διαβάσετε.
Εξάλλου Δε θα σας λείψω βρε πΣυχούλες μου, μη κλαίτε, όχι, μη, Δε πειράζει.
Τα πράγματα μου βρίσκομαι για ακόμα μια φορά μέσα σε κούτες. Και εγώ είμαι ακόμα μια φορά μετέωρη. Στον αέρα. Στο κενό.
Adiós amigos.
Adiós.
