🪁
Οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι θολές. Το μόνο που συγκρατώ είναι οι φιλικές συγκεντρώσεις στα βουνά, οι καλούμπες και ο αγώνας για το πέταγμα του χαρταετού.
Η θερμοκρασία έξω αγγίζει διψήφια νούμερα σήμερα στο Όσλο. Ο ήλιος μας έκανε μεγάλη τιμή—τόσο που όταν μπήκα το πρωί στο γραφείο, παραλίγο να στραβωθώ από το φως που με έλουζε κατακούτελα.
Σήμερα, κάπου 3.000 χιλιόμετρα μακριά από αυτές τις αναμνήσεις, χαμένη ανάμεσα σε νούμερα και συλλογισμούς, άκουσα ένα τραγούδι. Και ξαφνικά, βρέθηκα στο κλασικό spotless thought condition της ng.
Και αφού δεν μπορώ να είμαι στην αθηναϊκή ύπαιθρο να «πετάω χαρταετό», φτιάχνω έναν στα όνειρά μου. Δένω για φτερά του όσα βάρη κουβαλάω αυτή τη στιγμή στη σκέψη μου και τον αφήνω να πετάξει ψηλά. Πολύ ψηλά.
«Αμόλα καλούμπα!» φωνάζουν σκιές από πίσω μου.
Και «αμόλα καλούμπα»…
Ο χαρταετός μου ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά. Τον κρατάω γερά από τον σπάγκο, σαν να φοβάμαι μην σπάσει και φύγει—αυτός και τα βαρίδια μου. Προσπαθώ να τον κατεβάσω, αλλά μάταια. Ο αέρας τον έχει πάρει, και μαζί του, όλα όσα με βαραίνουν.
Και τότε... αντί να σπάσει το σχοινί, αρχίζω να σηκώνομαι εγώ από το έδαφος.
Αιωρούμαι. Πετάω.
Τους βλέπω όλους από ψηλά—μικρούς, πιο μικρούς, ακόμα πιο μικρούς.
Προσπαθώ να φωνάξω σε κάποιον να με κατεβάσει. Μα δεν με ακούει κανείς. Δεν υπάρχει κανείς. Και εγώ συνεχίζω να ανεβαίνω.
Άνθρωποι και καταστάσεις, λόγια, φωνές περνάνε μπροστά από τα μάτια μου.
Ανοιγοκλείνω τα βλέφαρά μου· ο αέρας μου ξηραίνει τα μάτια. Τα σύννεφα κάνουν την όρασή μου πιο θολή. Οι εικόνες εξαφανίζονται. Οι φωνές σταματούν.
Ησυχία.
Γαλήνη.
Καθώς ανεβαίνω, βλέπω να πέφτουν κάτω—σαν μπαλόνια με νερό που σκάνε—τα βαρίδια που είχα κρεμάσει στον χαρταετό μου.
Αυτός είναι ο παράδεισος; Εδώ είμαι; Έφτασα;
Μα... τι γίνεται;
Νιώθω να ζαλίζομαι, να στροβιλίζομαι. Ο χαρταετός μπλέκεται στα σύννεφα, το σχοινί κόβεται.
Και τότε... αρχίζω να πέφτω.
Από σύννεφο σε σύννεφο.
Άλλοτε απαλά, άλλοτε άγαρμπα.
Και επιταχύνω.
Ένα τρελό βουητό βουλώνει τα αυτιά μου και παραλύει τη σκέψη μου.
.
.
.
«Lunsj?»
Κάποιος με ρώτησε αν θα φάω.
Αρνήθηκα τεμπέλικα και προσπάθησα να επανέλθω στην πραγματικότητά μου.
Με τον αγκώνα μου έριξα κατά λάθος το σημειωματάριό μου στο έδαφος και οι σημειώσεις μου σκορπίστηκαν.
Έσκυψα να τις μαζέψω.
Ανάμεσά τους βρήκα ένα φθαρμένο χαρτί με τα γράμματά σου.
Το κράτησα για λίγο.
Και μετά το πέταξα.
Δε θέλω τίποτα να μου θυμίζει ανθρώπους για τους οποίους δεν υπήρξα σημαντική.
Γύρισα προς το παράθυρο και κοίταξα έξω.
Κάτι πετούσε ψηλά στον ουρανό.
Λες να ήταν ο χαρταετός μου;
🪁
