Κάπου πριν το τέλος του 2024, είπα να κάτσω λίγο στον πρασινοκυπαρισσοτιρκουάζ καναπέ μου, με μια κούπα ζεστό καφέ, και να γράψω ένα σύντομο απολογιστικό σημείωμα. Να έχω να θυμάμαι.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα, και το μόνο που έχω να πω είναι ένα μεγάλο ΟΥΦ.
Αγαπητό μου 2024,
σε παραχώνω στις αποσκευές μου και σε στριμώχνω δίπλα στις ζόρικες στιγμές που με έβαλες να περάσω, για να φτάσω καταϊδρωμένη στη γραμμή του φετινού τερματισμού. Αυτή η θέση σου αξίζει. Να βρεθείς χωμένο βαθιά στο χρονοντούλαπο, και να σφηνώσω δίπλα σου τις στιγμές σου, ώστε καμία – μα καμία – να μη μπορέσει ούτε για αστείο να αποδράσει!
Αποχαιρετώ τα χέρια του Ε. που με κράτησαν όρθια όταν τα πόδια μου δε με κρατούσαν να σταθώ, και τα μελαγχολικά του μάτια που μου έλεγαν αντίο σιωπηλά, όταν αποφάσισα να αλλάξω σελίδα.
2024, θα σε θυμάμαι για τα σκατά που έφαγα και για το συναίσθημα του έρωτα που μου θύμισες πως ακόμα ζει κάπου μέσα μου περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για να βάλει φωτιά στα όνειρά μου!
Παίρνεις μαζί σου αναμνήσεις, μέρη και καταστάσεις.
Cheers στον έρωτα και την αγάπη.
Σε αυτή την αγάπη που άλλοι έχουν και άλλοι ακόμα αναζητούν.
Και στην ελπίδα πως, μια μέρα, όλοι θα πνιγούμε στη ζεστή αγκαλιά της από ευτυχία!
P.s.: Δε μπορώ να μη κλείσω για φέτος με το τραγούδι που άκουσα περισσότερο και με το οποίο ταξίδεψα χιλιόμετρα πέρα - δώθε, χαμένη μέσα σε σκέψεις αναμιγμένες με δόσεις πραγματικότητας, φαντασίας και νοσταλγίας!
🩷
