(As always πΣυχούΛες μου, βάλτε το τραγούδι να συνοδεύσει την ανάγνωση...)
Ήμουν ένα κοτόπουλο.
Χρειαζόμουν λίγες μόνο ημέρες πριν βγω στον έξω κόσμο, όταν κάποιος έσπασε βίαια το αυγό μου. Το σπίτι μου.
Έψαχνα τη μαμά μου.
Ένιωθα πως κάτι πήγαινε στραβά.
Δεν τη γνώρισα ποτέ. Έβλεπα τα άλλα κοτόπουλα να κουρνιάζουν κάτω από τη φτερούγα της μαμάς τους.
Μου έλειπε.
Ζήλευα τη ζεστασιά που φαίνονταν να νιώθουν.
Ύστερα, ένα πρωί, ήρθαν κάτι γιγάντια χέρια και άρχισαν να με χαϊδεύουν βίαια. Προσπαθούσαν να με πιάσουν. Ήμουν μικρό και πάντα κατάφερνα να εγκλωβιστώ σε μια χούφτα χεριών.
Μου πέταγαν αποφάγια.
Μεγάλωσα. Ώσπου μια ημέρα, τα χέρια που κάποτε με εγκλώβιζαν, δεν κατάφεραν να με ξαναπιάσουν.
Φτερούγιζα με όλη μου τη δύναμη. Θυμωμένα. Απεγνωσμένα. Προσπαθούσα να ξεφύγω. Θαρρώ τους τρόμαξα λιγάκι γιατί με άφησαν ήσυχο.
Δεν με πείραξαν ποτέ ξανά.
Όμως η καρδιά μου χτυπάει ακόμα δυνατά, σαν τρελή και πάει να σπάσει κάθε φορά που βλέπω αυτά τα τεράστια χέρια να πλησιάζουν.
Άραγε θα βρουν ξανά τον τρόπο να με πιάσουν; Να με εγκλωβίσουν; Να με πνίξουν;
Έψαχνα να ρωτήσω κάποιον από τους φίλους μου μα χάθηκαν όλοι.
Μήπως ξέρει κανείς τι απέγιναν;
Με ακούει κανείς;
. . .
______________________________________________
* Η αφήγηση της ιστορίας του κοτόπουλου μπορεί να αντιπροσωπεύσει την εμπειρία ενός ανθρώπου που έχει περάσει από δυσάρεστες και τραυματικές καταστάσεις.
Το κείμενο είναι μία απλή μεταφορά για την ανθρώπινη έκθεση σε μια αρνητική εμπειρία και της επίσημης ανάκτησης της δύναμης και της αυτοπεποίθησης.
