Meetsos

Πριν ξεκινήσεις την ανάγνωση, παρακαλώ βάλε να παίζει το τραγούδι που κείτεται από επάνω ακριβώς.. 

Πάμε.

Διακοπες Πάσχα στο Βασίλειο της Νορβηγίας. Πέντε ολόκληρες ημέρες όπου τα πάντα ήταν κλειστά, ναι, ακόμη και οι καφετέριες.. και τι καλύτερο από βόλτες στο δάσος, καφές, σπιτικό φαγητό, ενα ποτήρι καλό κρασί, λευκό πάντα, αν με ξέρεις θα ξέρεις πως είμαι λάτρης του λευκού; λοιπόν ναι, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το... netflix!

Αρκετές ημέρες μου πετούσε μια σειρά ως Νο1 στα εβδομαδιαία προτεινόμενα, αλλά από τον τίτλο και μόνο, one Day, φαινόταν πολύ ρομαντικό για εμένα και το σκίπαρα. 

Μη βρίσκοντας όμως κάτι ενδιαφέρον είπα οκ, θα το τολμήσω. Και το τόλμησα. Και καλύτερα να μην το έβλεπα βρε παιδάκι μου αυτό το σενάριο. 

Περιττό να πω ότι είδα τα 10 από τα 14 επεισόδια σε ένα βράδυ. Και όσο παρακολουθούσα, τόσο συνδεόμουν και ταυτιζόμουν με αυτή την ταλαίπωρη την Έμα, για τον ανεκπλήρωτο έρωτα που είχε με τον Ντέξτερ.

Έφαγα κάτι σφαλιάρες από το παρελθόν και θυμήθηκα τον εαυτό μου στα 15, στα 16 και κάμποσα σερί ακόμα χρόνια μέχρι τα 19.. 

Τότε που καθόμουν στο ίδιο θρανίο αραιά και που με τον "Ντέξτερ" και κάπου εκεί ένιωσα για πρώτη φορά στη teenaging ζωάρα μου τη καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. 

Τότε που αποφάσισα να αποχωριστώ το καθημερινό βαριεστημένο και παραμελημένο σχολιαρίστικο λουκ αδιάφορου εφήβου, με τις φόρμες, άρχισα να προσέχω τον εαυτό μου, να παστρώνω τη μούρη μου με makeup, για να καλύψω τα ατίθασα κα*υλόσπυρα της εφηβείας, πέταξα τα γυαλιά μυωπίας και φόρεσα πρώτη φορά φακούς επαφής, σουλούπωσα το μαλλί μου, ή έστω προσπάθησα! Και άρχισα να καταλαβαίνω πως, ναι ρε παιδί μου ήμουν ερωτευμένη!

Τι σημασία είχε αν ήταν το λάθος άτομο, αν δεν ήταν αμφίπλευρη η καψούρα, αν ήμουν μια απλή φίλη για αυτόν, εγώ αγαπούσα όσα όμορφα ένιωθα μέσα μου για πρώτη φορά. 

Πως ξεχνάς την πρώτη σου αγάπη. Τι και αν είναι καταδικασμένη να σε πληγώσει, αφού 9 στις 10 φορές, λένε πως αυτός που θέλουμε δε μας θέλει και μας βλέπει φιλικά.. 

Όχι καλοί μου. Η πρώτη σου αγάπη είναι και παντοτινή. Γιατί η ανάμνηση της είναι συνδεδεμένη με την αρχή ενός άλλου, εξίσου ενδιαφέροντος, κόσμου.. 

Πάμε πίσω στην Έμα όμως από τη σειρά, που ως ξενέρωτη κοινωνικά και φαινομενικά αδιάφορη εμφανισιακά, βίωνε τις απορρίψεις του Ντέξτερ καρτερικά, στο βωμό της τιτανομέγιστης φιλίας που είχε αναπτυχθεί μεταξύ τους. 

Ε, ναι λοιπόν αγάπες μου. Είμαι και εγώ μια Έμα. Μια Έμα που ήταν ερωτευμένη με τον φίλο της, που αυτός δεν την ήθελε ποτέ, τη θεωρούσε ξενέρωτη ε.ννο.εί.ται και επίσης ε.ννο.εί.ται δεν ήταν του γούστου του μια τέτοια αδιάφορη γυναίκα. Εδώ να σημειώσω πως παιδιά, σκουΖάτεμι αν έχω χωρίσει τη λέξη λανθασμένα, ήμουν πολύ πολύ κακία στα θεωρητικά, στα γλωσσικά, ορθογραφικά μπλα μπλα μπλα, προτιμούσα θετικές επιστήμες και ακόμα καλύτερα τα πήγαινα στα καλλιτεχνικά. Αλλά ας όψεται που έπρεπε να σπουδάσω οικονομικά, τα έχουμε πει αυτά σε άλλο κείμενο μη τα ξαναλέμε..

Λοιπόν, από τα 19 στα 35, 16 ολόκληρα χρόνια μετά, όχι εγώ δεν κατέληξα όπως η Έμα, έστω και λίγο με τον Ντέξτερ, έσπασα τη φιλία μου με τον φίλο μου, αλλά το παραδέχομαι πλέον πως, δεν έπαψε ποτέ να μου λείπει αυτός ο άνθρωπος που κάποτε αγάπησα με έναν τρόπο αγνό, αληθινό, πλατωνικό, φιλικό ή και όχι φιλικό.

Κάπου το 2014 τα σπάσαμε ως φίλοι οριστικά. Πέρασε καιρός στον οποίο ήμουν πολύ θυμωμένη μαζί του και δεν ήθελα να τον βλέπω μπροστά μου. Και κάπου το 2017 συνειδητοποίησα πως δε θέλω να είμαι εγωίστρια πια, πως μου έλειπε, πως τον αγαπούσα αληθινά και θα ήθελα πολύ να τον έχω στη ζωή μου ως φίλο μου, ακόμα και αν η λέξη φιλία περικλείει διαφορετική θεώρηση του όρου και των πραγμάτων στις ζωές των ανθρώπων.

Προσπάθησα πΣυχούλες μου, αλήθεια, να πάρω μια μικρή θέση στη ζωή του παλιού μου φίλου. Προσπάθησα αρκετές φορές. Αλλά δε χώραγα. Πουθενά. Θες τα σουβλάκια που έτρωγα και είχαν φαρδύνει τη κωΛάρα μου.. Δεν κατάφερα ποτέ ξανά να βρω αυτόν τον φίλο μου από τα παλιά. 

Βλέποντας τη σειρά, έκλαψα πολύ. Περισσότερο γιατί ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά του, το χαμένο βλέμμα του με το ηλίθιο χαμόγελο του και θα ήθελα πολύ μα πάρα πολύ να τον πάρω επιτέλους μια αγκαλιά. Να του πω όλα αυτά τα χαζά που τώρα αναγκάζομαι να γράψω, να του πω για τους γκόμενους που με φτύσανε και έκανα σα χαζογκόμενα αλλά και για αυτούς που τηγανίσαμε μαζί την τηγανίτα μα και για την κοπελιά που γνώρισα στο ασανσέρ και αν θυμάμαι καλά την λέγανε Ανίτα! 

Δυστυχώς βέβαια στο τέλος την Έμα την χτυπάει φορτηγό και εμένα με χτυπάει για πολλοστή φορά κατάμουτρα ένα αναπάντητο μήνυμα. Με άφησε κοινώς στο "διαβάστηκε" πΣυχούλες μου. 

Αλλά το θράσος μου και η τρέλα μου του γράφουν αυτό εδώ το κείμενο, κάποια μέρα ίσως τυχαία διαβαστεί, ίσως πάλι και όχι μιας και ο Μήτσος βαριέται εύκολα. Και ακόμη και ΑΝ, λέω ΑΝ, έπεφτε ποτέ πάνω σε αυτό το κείμενο μου, θα είχε εγκαταλείψει την ανάγνωση στο πρώτο λεπτό.. Ίσως πάλι τώρα που το ξανασκέφτομαι, κοπιάρω το url και του το στείλω, γιατί έχω ποΛλύ θράσος, και γινάτι, και ας βγάζει το γινάτι μάτι, που έλεγε κ η γιαγιά μου! 

Anyway, κοίτα Μήτσο, είσαι παπάρας, εγωιστής και δεν μου έδωσες ποτέ μια τελευταία ευκαιρία να σου εξηγήσω πόσο χαζή ήμουν και εγώ, αλλά είναι οκ, ζω ακόμα με αυτό.

Παρόλο που είσαι παπάρας που δε με συγχώρεσες, και ας ήμουν ολίγον τι μαλακισμένη (εσύ το είχες πει αυτό, οχι εγω!) δεν μπορώ να μη σε αγαπώ, γιατί για εμένα ήσουν η πρώτη αγάπη μωρεεεε, έλα να το είπα και κοκκινίζω! Και ύστερα εγινες με τον τρόπο σου ο φίλος μου, ο καλός μου φίλος..

Λυπάμαι τόσο πολύ που all that is over. Πάω να σκουπίσω τις μύξες μου και να περιμένω ότι one day we will meet each other again. Ήμουν αυτή που έλεγα ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, έστω και αν όντως πεθαίνει, so, I am living with the hope that I will meet you one day, εντάξει? 

Φιλιά. 

Hechicera°

 

26 Μαρτίου 2024°

Cheers στα love crash που δεν έχουν πρόσωπο ή φύλο. 

Cheers στο body language που υπερνικάει όλες τις γλώσσες και τα σύνορα. 

Αν είχα αργήσει λίγα δευτερόλεπτα η πόρτα του ασανσέρ θα είχε κλείσει. 

Αν δεν πατούσα το κουμπί ξανά βιαστικά θα ήμασταν δύο άγνωστα στίγματα στο σύμπαν. 

Κρατάω τη θετική σου αύρα, τη συζήτηση που ανταλλάξαμε, τη βοήθεια σου και το χαμόγελο σου! 

Και εκεί που προσπαθούσα να συγκεντρωθώ για να πω πως δουλεύω, χαμογελώντας στην ανάμνηση σου, μέσα σε μια τυχαία playlist που έπαιζε στα αυτιά μου, άκουσα αυτό. 

Σου ταίριαζε τόσο.

                             °Hechicera°

《Πί》

 

Σε ξέχασα Πί. 

Ξέχασα την ύπαρξη σου. 

Την εικόνα σου.

Την θύμιση σου.

Έρχονται μόνο κάτι εφιάλτες που και που. Προσπαθούν να μου θυμίσουν πως υπήρξες. 

Πάνε τόσα χρόνια Πί.

Σε ξέχασα.

Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ βέβαια, είναι η πικρίλα που κάθεται στο λαρύγγι μου μαζί με έναν κόμπο, μπαστακωμένο, εκεί, κάθε που συλλογίζομαι πως με κορόιδεψες.

Και τότε ξες τι λέω στον καημένο εαυτό μου Πί; Τον παρηγορώ, πως τάχα, να, μια μέρα, το σύμπαν θα σε φέρει πάλι εμπρός μου. Σε άλλη θέση αυτή τη φορά. Του θύματος και όχι του θύτη.

Μα όχι, Πί. Τι λέω. Αυτό δεν γίνεται.

Είμαι πια τόσα χρόνια και τόσα χιλιόμετρα μακριά. Που ακόμη και αν απεγνωσμένα ήθελα να σε δω κάπου ξανά, αυτό ξέρω πως δε θα συμβεί. Ποτέ ξανά. 

Σε ξέχασα Πί. 

Μα μη πιστέψεις πως ξέχασα το άρωμα σου.

Τη φωνή σου.

Το χαμόγελο σου.

Ψέματα λέω στον εαυτό μου για να μη πονάει άλλο πια. 

Μου λείπεις Πί. 

Και δεν το λέω πουθενά. . .

Μα άκου αυτό το τραγούδι καθώς με διαβάζεις. 

Κρατάω αυτή την ελπίδα ζωντανή. 

Άκου το, είναι για εσένα Πί. 

For Mr. 《N.》

 Back in time. 

Back to February of 2013. During a H1N1 epidemic in Greece, I was sending applications for my first permanent job. After having sent lots of CV's and while I was burning down with fever for more than a week, in bad condition, my phone rung. "We have called you for an interview regarding the position of assistant accountant". I said yes & I went to the interview with the CFO. It lasted more than I expected. Paracet had started fading, my fever was getting higher, I was feeling dizzy but I stayed there trying to be professional for my very first time..

I got the job.. I stepped from an assistant to an independent accountant; and became the "Watson" to my "Sherlock" supervisor.

For me Mr. N., was the one who trusted me, who believed in me. He guided me. He showed me the first steps in accounting & taxation. He taughed me to develop my critical thinking, my persistence, and my patience. We worked together as a team, we built from zero, the accounting department for a group of mass media companies which had changed management after a default and we created a professional relationship based in honesty, integrity and mutual respect. 

For me Mr. N. became more than a manager. He became my Leader.

By the end of 2015, while Greece was facing capital controls which affected the employment conditions for all the mass media companies, I took the chance to send my CV to PwC, with a dream and a goal to dedicate my professional life for the #1 international accounting firm. I succeeded and passed all the interviews. 

When I was in the difficult position to announce to Mr. N. that I had to quit, he smiled saying "I was prepared that this day would come, even if I will miss you, you have to step forward Niovi, we will not loose each other". I remember how much I cried that I had to left my "father" of Finance, my Leader, my Mentor, my Guide. 

He is till now, the most special person to my professional life; even if he is thousand of kilometers far away, even if we keep long periods of time not exchanging news, whenever we talk, he always reminds me how Proud he is for me, how he Believes in me and how he Supports me. 

Thank you Mr. N. 

I was keeping that post for a long time. 

I will always deeply appreciate the knowledge you instilled to me and on the top of everything for teaching me how to find the fighter within. 

Such a lonely day°

 

Such a lonely day & it's mine. . .

Σίγουρα δεν σας μίλησαν ποτέ για τη μοναξιά της συντροφικότητας.

Της λανθάνουσας "συντροφικότητας" που γεμίζει θλίψη όλο σου το σύμπαν. 

Αυτής από την οποία δε μπορείς να ξεφύγεις. Από επιλογή. Ή και όχι. 

Είναι αυτές οι στιγμές της καθημερινότητας των τελευταίων χρόνων. Οι μίζερες, οι λίγες. Αυτές που καταπίνουν την ευτυχία που ήθελα να ζήσω. 

Πίστευα στα όνειρα. Μέχρι που εμφανίστηκες εσύ. Και γέμισες μουτζούρες τα μάτια μου.

Ίσως μια ημέρα ζήσω ξανά. Ίσως καταφέρω να βγω στην επιφάνεια και να αναπνεύσω. Σαν τα δελφίνια. 

Ίσως σε αυτή τη ζωη. Ίσως σε άλλη. Ποιος ξέρει. 

Ίσως ποτέ δε θα είναι αργά. Ίσως και όχι. 

Δε γαμάει ο ωραίος, γαμάει ο θαρραλέος, versión collectión A/W 2023!

 

Δεν γαμάει η/ο ωραία/ος, γαμάει η/ο θαρραλέα/ος versión collectión autumn-winter 2023!

Εσύ, Εσύ που κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία. 

Εσύ, που κρύβεσαι πίσω από την περιέργεια.

Εσύ, που κοιμάσαι και ξυπνάς με τη σκέψη μου, που θες να μάθεις νέα μου, just for the records βρε αδερφή/έ, αλλά δε θες να σου πέσει το τουπέ και να στείλεις.

Εσύ που ρωτάς δεξιά και αριστερά για αυτήν την, πως την λένε μωρέ, την ξανθιά, ή μήπως ήταν μελαχρινή, αυτή την κοντή που κάνατε παρέα κάποτε και χάθηκε στα ξένα μια νυχτιά.

Εσύ που κοιμάσαι ήσυχη/ος τα βράδια, πως τάχα είναι ολα καλά, πως δε με σκέφτηκες ούτε λίγο.

Ξέρεις κάτι; Γιαυτό ανήκεις στο παρελθόν. Γιατί δεν είχες, δεν έχεις και δεν θα έχεις ποτέ τα @ρχίδια φίλη/ε μου, να πάρεις το γαμωκινητό σου και να στείλεις ένα απλό "τι κάνεις, είσαι καλά;"

Γιατί η εμφάνιση που έχεις μπορεί να τραβήξει τις/τους χαζές/ούς αλλά δε θα κερδίσει τα δυσκολάκια τυπάκια σαν την εξοχότητα μου.

Γιατί στο είχα πει και κάπου εκεί το 2016..2017..πως δε γαμάει ο ωραίος, αλλά ο θαρραλέος! Και κυριολεκτικά και μεταφορικά! 

Τι να τα κάνεις τα τουπέ, όταν κρύβεσαι και στοκάρεις, όταν ρωτάς φίλες/ους δήθεν αδιάφορα, μα δεν έχεις το θάρρος να μου πεις πως με σκέφτηκες? 

Έτσι, για χάρη του χρόνου που υπήρξαμε φίλες/οι βρε παιδί. 

Γιατί φοβάσαι να παραδεχτείς πως υπήρξα και εγώ για εσένανε κάπως, έστω τόσο δα, λίγο, σημαντική.

Να περνάς καλά φίλη/ε μου, εκεί καλά κρυμμένη/ος πίσω από την ταπεινή ανωνυμία σου. Προτιμώ να έχω στη ζωή μου τυπάκια τολμηρά, θαρραλέα και φανερά.

Τα φιλιά μου στη στραβωμένη σου μουτσούνα.

Byeeee! 

So come°

Σήμερα πήραμε το λεωφορείο μαζί. Καθισμένοι αντικριστά.

Σαν να μη γνωριστήκαμε ποτέ σε αυτό το σύμπαν. Σα να ήσουν ανάμνηση θολή, από ένα όνειρο μια βραδιάς μακρινής.

Χθες βράδυ σε είδα στον ύπνο μου. Είχα έρθει στην Αθήνα και σε συνάντησα τυχαία στο κέντρο. Ήσουν βιαστικός, όπως πάντα από όσο σε θυμάμαι. Όμως αυτή τη φορά έμεινες. Με αγκάλιασες. Σε ρώτησα αν με σκέφτεσαι όπως εγώ και μου είπες πως ναι, κάποιες φορές περνάω από το μυαλό σου μα δεν έχει κανένα νόημα να συμβαίνει αυτό.

Αγκαλιαστήκαμε και ένιωσα την ψυχή μου λίγο πιο ελαφριά από ότι έως σήμερα.

Σε αγαπάω καλέ μου. Ακόμα. Ακόμα και αν δεν υπάρχεις πουθενά στη πραγματική ζωή μου, μπορείς να ζεις ακόμα στη σκέψη μου. Και εκεί θα ζεις, για πάντα.

Πάτησες το κουμπί για την επόμενη στάση. Μέχρι που κατέβηκες, τα λεπτά μοιάζαν με αιώνες. Και ύστερα, χάθηκες μέσα στο πλήθος του κόσμου. 

Σου χαμογέλασα. 

Χαθήκαμε.